Pies 2

Czy książka mi się spodobała? Tak. Przede wszystkim dlatego, że napisana jest normalnym stylem nico potocznym, którym autor chciał nam oddać te wszystkie emocje, które w sobie gromadził. Bez czarów, czy ozdobników, które byłyby śmieszne w porównaniu z tym, co pisał. Znajdziecie tutaj szczerość do bólu. Jego myśli na różne tematy, między innymi jak postrzega ludzi, którzy do niego przychodzą, co już o nich wie, co o nich mówią i co o tym wszystkim sądzi. Zaznaczam, że nie zawsze zgadza się z tym, co on sam dostaje do wiadomości. Bywa, że ludzie zostają oceniani przez pryzmat tego jak wyglądają, czy poprzez roznoszone plotki. On sam otwiera się na nich na nowo, chcąc samemu ocenić co może myć prawdą, a co nie. Bardzo często podkreśla, że w plotkach nie znajduje ziarna prawdy. Często jest swoją pracą zmęczony, czy też znużony. Dobijają go prace papiórkowe, których bywa więcej, niż samego problemu sprawy. Do tego ciężko mu wykonywać polecenia przełożonych, którzy nie zawsze znają się na rzeczach, których sprawy dotyczą. Wydają rozkazy nawet nie zastanawiając się, czy jest możliwość ich wykonania. Do tego sami ludzie nie szanują ich wysiłku. Bywają upierdliwi, awanturują się o byle co nie rozumiejąc, że policjant to też człowiek. Bywa, że ma takie same problemy jak oni. Każde ich rozwiązanie wymaga od niego wielkich pokładów cierpliwości i opanowania. Czasem ciężko jest wytłumaczyć pijanemu człowiekowi, że robi coś źle. On sam nie może pokazać prawdziwych emocji, bo to by ozn...

Pies 2 to kolejna część zapisków policjanta z długoletnim stażem. Obnaża sytuację policji od środka. Opisuje wiele absurdów. Wskazuje na fakt, że niektóre wysoko postawione osoby nigdy nie powinny pełnić swoich funkcji, a niektórzy policjanci nigdy nie powinni dostać munduru. Przedstawia funkcjonariuszy z ludzką twarzą i tych, którzy potrafią doczepić się do wszystkiego. Poza tym interwencje z życia. Czasami wywołujące uśmiech, czasami złość i bezradność. Wszystko na luzie, z ironią, czasem bardzo mocnym językiem. Czyta się błyskawicznie.

Takie książki zmuszają do nieco innego spojrzenia na pracę przeciętnego policjanta, bo przeważnie to osoby z samego dołu obrywają. Od przełożonych, od polityków, od obywateli. Tak jest łatwiej, a czasem powinniśmy się zastanowić kto faktycznie za pewne rzeczy odpowiada.

„Jakiś gość z opozycji gardłował, że mamy tutaj Rosję, a jak nie, to na pewno Białoruś, że Margot została brutalnie zatrzymana przez zbrodniczą policję na usługach obecnie rządzących. Inny polityk mu odpysknął, żeby się nie wymądrzał, bo kiedy tamci byli u władzy, to policja strzelała do górników i zamykała Bogu ducha winnych kibiców, których potem torturowała. Krótko mówiąc: obaj wycierali sobie gęby mundurowymi. Ten, co nas teraz bronił, kiedyś nas nienawidził, i odwrotnie. Jak znowu zmieni się władza, to i punkty widzenia się zmienią, tylko przesłanie zostanie takie samo. Wszystkiemu nieodmiennie winna będzie policja”. Bardzo p...

Rozumiem złość i rozgoryczenie, kiedy człowiek niemal każdego dnia musi zderzać się z rzeczywistością pełną absurdów, a ponadto ma nad sobą często zwierzchników mało rozgarniętych bądź takich, którym zależy głównie na tym, żeby w ogólnym rozrachunku to oni właśnie okazywali się skuteczni i mogli pochwalić wynikami. Znam uczucie frustracji, kiedy zamiast konkretnych działań zmuszonym się jest do wypełniania bloczków i tabelek, i to w chwilach najmniej odpowiednich… Bez wątpienia wszystkie te doświadczenia nieobce są polskiej policji, której praca - choćby poprzez kontakt z mało zadowolonymi, żeby nie powiedzieć niewygodnymi i tragicznymi jednostkami - zdecydowanie nie należy ani do najlżejszych ani do najwdzięczniejszych.

Jakub Gończyk w swojej żywiołowej powieści "Pies 2" roztacza przed czytelnikiem wątpliwe uroki swojego zawodowego dnia powszedniego. Rozumiem doskonale niezadowolenie gdy ludzie nie szanują wysiłków policji bądź wielokrotnie wzywają patrol do spraw błahych nie biorąc zupełnie pod uwagę, że gdzieś w tym samym momencie ktoś prawdziwie może właśnie potrzebować jej interwencji. Łatwo mi solidaryzować się z autorem bo i ja niejednokrotnie myślę o tym, że kogoś trzeba by czasem wysłać do siostry Rached 🤭 ale mimo pełni zrozumienia przyznaję, że trudno było mi brnąć poprzez ten tekst - i to nie w związku z potocznym językiem czy ewentualnymi wulgaryzmami, te mogłabym całkowicie zrozumieć!

Jakub Gończyk w swoim...

Dzisiaj przedstawiam Wam „Psa 2”, czyli przygód policjanta z prewencji Jakuba Gończyka.

Autor ma bardzo prosty, ale i bezpośredni styl pisania. W książce nie brakuje wulgaryzmów i dość specyficznego, a nawet i może cynicznego podejścia do ludzi. Teoretycznie stara się nikogo nie oceniać, historie są mocne i pokazują jasną oraz ciemną stronę służby. Czy ta książka jest inna niż pierwsza część? W moim odczuciu nic się nie zmieniło. Jedynie historie są troszeczkę inne, bo doszły te z pandemicznych czasów. Czy były one dla mnie ekscytujące, ciekawe? Raczej nie, a i w sumie niektóre były dla mnie żenujące i smutne… Niestety… Chociaż zdarzały się i te śmieszne.

Czego tak naprawdę brakuje mi w tej książce to puenty.

Jeżeli mieliście okazję czytać „Psa” i podobała Wam się ta książka to zapewne z tą będzie identycznie. Jeżeli jesteście ciekawi przygód policjantów z prewencji i chcecie poznać tą pracę „od podszewki” to ta książka zdecydowanie Wam ją przybliży. Jednak mnie ta książka niczym nie zaskoczyła, dlatego oceniam ją jako średniaczka.

Druga część reportaży z pracy policjanta prewencji. Pracuje w jakimś dużym mieście na Dolnym Śląsku. W tej części mocniej niż w pierwszej czuć zmęczenie, rozgoryczenie i czasem zniechęcenie autora. Zniechęcająca jest masa papierkowej roboty, polecenia wydawane przez niekompetentnych przełożonych, którzy nie znają pracy w terenie od podstaw, odprawy nie wnoszące nic nowego. Wyjazdy w teren na wezwania starszej pani szukającej pretekstu by z kimś porozmawiać, wezwania do awanturujący się pijaczków, innym razem spotkanie z facetem z siekierą. Każdy dzień przynosi nowe wyzwania co wymaga odporności psychicznej. Nie ułatwia pracy policjantom postawa ludzi, zwykle niechętna "psom".
Praca policjanta jest trudna, niewdzięczna i bywa niebezpieczna.
Czyta się szybko, rozdziały są krótkie, język bywa dosadny, ale jakoś mi to nie przeszkadzało. Obie części przeczytałam z przyjemnością, sporo się dowiedziałam, czasem się śmiałam, czasem denerwowałam na bezsensowne przepisy czy polecenia z góry.
Polecam 👍

Jakub Gończyk w „Psie 2” zabiera nas po raz drugi na psie patrole. Patrole bez cenzury, z moczem na kanapie auta, z bezsilnością na oderwanego od rzeczywistości kontrolnego czy też z kilkuletnim terrorystą. Tak jak w poprzedniej części czuć zapach psiej sierści. Mam wrażenie, że czasem pies z bezsilności na system ma ochotę pobiegać za swoim ogonem, naprawdę trudno nie zwariować. Cwaniacy w mundurach goniący za karierą, cywile w mundurach, niedouczeni koledzy i w tym wszystkim część społeczeństwa, która ma same prawa co i rusz przypomina kto karmi psa. Czasem pies spotyka człowieka, który rozumie psią robotę, docenia czy mądrze dowodzi. Podczas roboty nie ma znaczenia czy to gej czy patriota, jeżeli przestrzega prawo idzie dalej, jeżeli narusza jest traktowany zgodnie z obowiązującym stanem prawnym. Wszędzie są ludzie i taborety, gdzieś usłyszałem wiele lat temu.

"Nie ma znaczenia, czy naprzeciwko stoi człowiek z tęczową flagą, czy w koszulce z patriotycznymi hasłami. Obaj krzyczą: psy, gestapo, mordercy". Obydwaj są oderwani od rzeczywistości. Słysząc od kobiet tekst „zdejmij mundur, przeproś matkę”, powstrzymam się od komentarza zdając sobie sprawę, że większość kobiet była tam w słusznej sprawie a te okrzyki pochodziły z ust kobiet co najmniej oderwanych. Jest to moja ocena wynikająca z moich doświadczeń życiowych. Należy pamiętać, że zdrowe społeczeństwo od zagrażającej mu przestępczości dzieli Cienka Niebieska Linia. Brak linii oznacza zachwianie równowagi...

Jakub Gończyk „Pies 2”👮‍♀️👮‍♂️

Zastanawialiście się, jak wygląda praca policjanta?

„Monotonia tej roboty bywa czasem dość przytłaczająca.”

„Pies 2” to kontynuacja zapisków funkcjonariusza pełniącego służbę od paru lat, który opowiada o swojej pracy w przystępny sposób i nie boi się o tym szczerze pisać.
To niebezpieczny i niewdzięczny zawód. Funkcjonariusze policji stoją na straży porządku publicznego poprzez wykrywanie, zapobieganie i prowadzenie dochodzeń w sprawie przestępstw. Przeprowadzają rozmowy z ofiarami i świadkami, poszukują dowodów, badają to, co się stało, dokonują aresztowań i przesłuchują podejrzanych. Niektóre zgłoszenia są absurdalne i śmieszne. Autor nie omieszka wypowiedzieć się na temat swoich kolegów po fachu czy też samego organu ścigania.

„Czasami w tej robocie bywa filmowo, spektakularnie i po amerykańsku. Nie zdarza się to zbyt często, ale jednak takie przypadki są i urozmaicają codzienne bywanie na tych samych adresach, u tych samych ludzi z tymi samymi problemami, których nie potrafią sami rozwiązać przez lat kilka lub kilkanaście, a które my mamy rozwiązać podczas interwencji w ciągu kilkunastu lub kilkudziesięciu minut. Takie wyjątkowe zdarzenia są też odskocznią od zwykłych kradzieży, włamań, zgonów standardowych bójek lub pobić.”

Lekko i z przymrużeniem oka napisana książka. Z zaciekawieniem czytałam to, co chce nam przekazać Gończyk. 👍