Pieśń o Warszawie

Od dłuższego czasu przygotowywałam się do tej podróży, a coraz to nowsze informacje o jej nadejściu tylko podsycały mój apetyt. Czekałem aż minie pierwsza fala zachwytu bo chętnych przybywało i zaczynało robić się tłoczno. Byłem już w wielu podobnych miejscach, podobnie zniszczonych i zapomnianych, mimo to, zawsze odkrywałem w nich cząstkę ludzkości. Tej prawdziwej, tej bezinteresownej dobroci.

Tym razem udałem się do Warszawy. Proste zadanie pomijając fakt, że tutaj każde wyjście na powierzchnię może okazać się tym ostatnim. Dominika Tarczoń nie ułatwiła powierzonego zadania, gdyż jako przewodnik trafił mi się Oskar - młodzieniec z wyrokiem. Super, bo jeszcze nie ruszyliśmy z miejsca, a szanse na bezkonfliktowe przejście trasy znacznie zmalały.

Miasto faktycznie umiera. Zniszczone blokowiska już dawno zaczęły ustępować miejsca zuchwałej florze, która swoimi pędami oplata betonowe powierzchnie. Tam gdzie jeszcze nie dotarła, nie ma już nic prócz gruzu i śmieci. Szkielety zniszczonych mostów szczerzą się nad ciemną taflą Wisły odcinając przeciwległe jej brzegi. Słychać ptaki i to ciągle towarzyszące wrażenie, jakbyśmy nie byli tutaj sami. Ludzie jak to ludzie w obliczu końca - nieufni, jakby to każdy nowo spotkany był odpowiedzialny za ich los. Każdy inaczej dotrwał do tego momentu i nie każdy chce o tym opowiadać. Boją się albo wstydzą. A może coś ukrywają.

Krótka ta wyprawa i czuję spory niedosyt. Zostałbym tu na dłużej, bo mam wrażenie jakbym n...