Po północy

Nie jest źle, aczkolwiek inne powieści Teresy Medeiros wydają mi się znacznie lepsze. Ciekawy pomysł na fabułę natomiast mnie zupełnie nie przekonuje wątek rodzącej się miłości między Caroline a przyszłym narzeczonym jej siostry, nawet jeśli jest to tylko tymczasowe rozwiązanie.

Wampiry i cała okołowampirowa otoczka mnie nie ujęła, a całość prawdę mówiąc ani mnie porwała, ani jakoś specjalnie nie zaskoczyła, ani nie ubawiła. Ot, taka sobie opowiastka z humorystycznymi wstawkami na początku.
Skojarzyło mi się ze starymi białymi harlequinami, które czyta się szybko, sprawnie, z poczuciem, że było miło i przyjemnie, i po ostatniej stronie z rodzącą się potrzebą sięgnięcia po coś innego.
Ani pomysł jakoś szczególnie oryginalny, ani wykonanie rewelacyjne, ani wytworzenie w czytelniku – przynajmniej we mnie – chęci szybkiego przeczytania kolejnej części. Jeszcze na początku można cieszyć się siostrzanymi relacjami, przepychankami słownymi, zaradnością dziewcząt. Nawet kolacja u Adriana jest ciekawa. Jest w tym jakaś nutka tajemnicy, która później stosunkowo szybko się rozwiewa. Rozbudowane sceny, które można byłoby pominąć, a brak tych, które z punktu widzenia czytelnika byłyby atrakcyjne. Po kiego diabła, jeśli ktoś mógłby mi wytłumaczyć, bo może ja tego nie wyłapałam, albo zasłona milczenia opadnie w drugiej części, była ta choroba Vivienne – czemu to biedne dziewczę padło bez ducha?
Co z Julinem? Może kiedyś, zajrzę, ale jedynie w celu przejrzenia. Obmacania i upewnienia się, że wszystko dobrze się skończy. O ile będę pamiętać.

Niezły romans historyczny... z wątkami wampirycznymi. Akcja I poł. XIX w. Anglia. Akcja dość ciekawa, ale nie ma fajerwerków. Lektura przyjemna, do przeczytania na jeden raz.

Świetna książka ! Naprawdę czyta się szybko i bardzo przyjemnie ;) Polecam!