Po zmroku

Nie spodziewałam się, że lektura dostarczy mi tyle przyjemności:) Bardzo dobry romans paranormalny, nie epatujący seksem.
Najtrudniej, początkowo rozeznać się w nadnaturalnych zjawiskach na planecie Harmonii. Gdy już zrozumiałam czym różnią się splatacze iluzji od łowców duchów (nie mylić z Ghostbusters:), czytałam z pełnym zrozumieniem niuansów. Porwanie, morderstwa, poszukiwanie skarbów to osie intrygi.

Pierwsza część przygód pani paraarcheolog i łowcy duchów w lekkim romansie paranormal na przekąskę pomiędzy.
W sumie jest tu po trochu wszystkiego, bo miejsce akcji to odległa od Ziemi Harmonia, bogata w ludzi o wyspecjalizowanych mocach parapsychicznych. Jak na mój gust za dużo tu gatki o tych wszędobylskich energiach, a mimo to opisane jest płytko, ale da się przełknąć. Dość przyjemnie skonstruowany wątek poszukiwań i wikłań się pary bohaterów w sytuacje z domieszką rezonującej fali przyciągającej ich ku sobie.
Nie ma za to wilkołaków czy postaci innych niż ludzkie. Wątek romansowy też nie uderza po oczach, raczej sobie iskrzy w trakcie i czasem wypływa. I chyba najlepszym motywem jest to, że ani Lydia, ani Emmett nie są przedstawieni jako mdli, bezbarwni, ale drzemie w nich ta iskra, potrafią sobie dogadywać. Momentami można się było nawet uśmiechnąć czytając należące do nich wypowiedzi.
Ot, taka treść do przeczytania w przelocie pomiędzy jedną a drugą książką.