/o-984610/n/pochwala-nicosci)
Marcia Sá Cavalcante Schuback ? brazylijska filozofka i tłumaczka, profesorka w Södertórn Högskola w Sztokholmie. Autorka wielu książek z dziedziny filozofii niemieckiej, hermeneutyki i filozofii sztuki. W języku portugalskim opublikowała między innymi O começo de deus (Początek boga. Badania nad późną filozofią Schellinga, 1998), A doutrina dos sons de Goethe a caminho da música nova de Webern (Nauka o dźwiękach Goethego na drodze do nowej muzyki Weberna, 1999), Para ler os medievais. Ensaio de hermeneutica imaginativa (Czytając średniowiecznych. Esej z hermeneutyki imaginatywnej, 2000). Przełożyła na portugalski między innymi Kanta (Die Analytik des Schónen), Hölderlina (Hyperion), Schellinga (Über das Wesen der menschlichen Freiheit), Martina Heideggera (Sein und Zeit, Heraklit, Vorłräge und Aufsätze, Unterwegs zur Sprache) i Paula Klee.
Prawdopodobnie nigdy nie mówiliśmy tyle o innym, obcym i różnicy, co dzisiaj, ale też prawdopodobnie nigdy dotąd nie byliśmy równie niechętni, żeby stać się kimś innym. Mówimy ciągle w kategoriach porównań i próbujemy tym samym wtłoczyć różnice w ramy normalności. I tak oto wiele dyskursów o różnicy, na skutek obojętności na różnicę właśnie, kryje w sobie wyraźne pragnienie jednowymiarowości.
Gdy to, co obce w tym, co znane traktowane jest serio, powstaje moment, kiedy w życie - bezsłownie i cicho - wkracza niewiedza, jak dzieje się to w chwili, gdy patrzymy na coś po raz pierwszy. Ta momentalna otwartość albo cezura nie jest stanem, lecz raczej punktem zwrotnym, w którym może powstać nowe znaczenie i rozumienie. Owa obecność nicości jest mocą odnawiającą świat, jak napisała kiedyś Emily Dickinson.
Prawdopodobnie nigdy nie mówiliśmy tyle o innym, obcym i różnicy, co dzisiaj, ale też prawdopodobnie nigdy dotąd nie byliśmy równie niechętni, żeby stać się kimś innym. Mówimy ciągle w kategoriach porównań i próbujemy tym samym wtłoczyć różnice w ramy normalności. I tak oto wiele dyskursów o różnicy, na skutek obojętności na różnicę właśnie, kryje w sobie wyraźne pragnienie jednowymiarowości.
Gdy to, co obce w tym, co znane traktowane jest serio, powstaje moment, kiedy w życie - bezsłownie i cicho - wkracza niewiedza, jak dzieje się to w chwili, gdy patrzymy na coś po raz pierwszy. Ta momentalna otwartość albo cezura nie jest stanem, lecz raczej punktem zwrotnym, w którym może powstać nowe znaczenie i rozumienie. Owa obecność nicości jest mocą odnawiającą świat, jak napisała kiedyś Emily Dickinson.
