Pocztówka z Mokum. 21 opowieści o Holandii

W czasach, gdy prawie każdy może wydać książkę, takie perełki cieszą jeszcze bardziej.

W sumie trochę mi głupio wypowiadać się o „Pocztówce z Mokum”, ponieważ czuję się niekompetentna, niezbyt biegła w temacie. Książka ta mnie zauroczyła, ale i w pewien sposób przytłoczyła. Chylę czoła przed wiedzą Autora, przed jego darem przekazania swojej rozległej wiedzy. Przed umiejętnością pisania w przystępny sposób, choć jako profesor akademicki mógłby nam tu zaserwować trudny wywód naukowy.

Te 21 opowieści dotyka różnych sfer – historii, kultury, sztuki, codzienności Holandii, by pod koniec przybrać bardziej osobisty ton.

Tak po ludzku, osobiście cieszę się, że Autor odnalazł swoje osobiste Mokum. I choć pewnie nigdy nie spotkam pana Piotra Oczki, to chciałabym mu zadać pytanie – czy jednak w tej naszej Polsce nie ma nic, co można polubić?

„Pocztówka z Mokun” jest urzekającą, wciągającą czytelników w świat Kraju Tulipanów (sztampa) opowieścią o historii, kulturze i sztuce, snutą przez Piotra Oczko, który – co trzeba podkreślić – czyni to tak genialnie, że ma się ochotę czytać rozdział za rozdziałem i nie przestawać. A kiedy dobija się do brzegu, złości się człek na autora, że to już koniec. Oburzające!

Dwadzieścia jeden wyśmienitych esejów o ludziach, miejscach i historii. To także zachęcający podręcznik do „czytania” obrazów mistrzów holenderskich, pełnych tajemnic, dwuznaczności, zagadek i mądrości, jakie przemycali w nich malarze. A gdzieś w tle, lawirując między horrendalnie drogimi domkami dla lalek, wśród przeczystych pokoi, których ściany lśnią fajansową bielą i kobaltem, a okna „zostały umyte dla Jezusa”, migają powidoki Herberta i Piotra I. W Mokun odnaleźć można żydowski świat, świat odmienności i biblijnej pokory...

Świetnie wydana, barwna i ciekawa książka, z którą z powodzeniem i bez wstydu można krążyć po Amsterdamie, spacerować alejkami najsłynniejszych i tych mniej popularnych muzeów, usiąść gdzieś w kawiarni i patrzeć na autochtonów. A w dodatku dostajemy coś, na co przynajmniej ja zwracam uwagę, czytając reportaże – garść przytyków do otaczającej nas rzeczywistości, nieco nostalgii i trochę przemyśleń autora o sobie, bo każdy reportaż jest przecież opowieścią o tym, kto go pisze.

Polecam!