Opinia na temat książki Pocztówki

„Pocztówki” to moje pierwsze spotkanie z twórczością pani Agnieszki Lis. Dotychczas słyszałam opinie, że książki są specyficzne i nie wszystkim wpisują się w gusta. Tym bardziej byłam więc ciekawa co powiem ja. I faktycznie, w tej specyfice coś jest ,aczkolwiek nie umiem sprecyzować w czym ta „inność” jest widoczna, być może chodzi o to, że pani Lis nie pisze rzewnych historyjek o miłości, a raczej tworzy na wskroś prawdziwe i przepełnione naturalizmem portrety bohaterów.

Na pierwszy rzut oka „Pocztówki” wydają się nudne i nijakie. Fabuła nie zaskakuje, akcji wręcz nie ma. A co jest? Mnóstwo dialogów i myśli różnych osób, które spotykają się na jednej wycieczce na Kanary. Tu styka się kilka totalnie różnych od siebie światów: samotna matka, pracownica korpo, starsza pani szukająca miłości, nastolatek zamknięty w świecie smartfonów i internetu, małżeństwa pozornie udane. I nagle, w całej tej nijakości powieści, dochodzi do kulminacji. Co dzieje się, gdy zderzają się tak różne światy i pękają wszelkie zahamowania? Na jaw wychodzą kłamstwa. Pękają tamy i wylewają się pozory. Wreszcie ludzie zaczynają się otwierać i wręcz wyrzucają z siebie ukryte emocje i pragnienia, bóle i irytacje. Oj dzieje się, dzieje. I ta kulminacja - była fenomenalna!

To nie jest lekka książka na leżak przy drinku z palemką. To książka z mądrym tłem psychologicznym. To powieść o naszych przywarach. I w końcu to obraz typowego Polaka na wakacjach - zero radości, uśmiechu, ciągle sztorcowanie innych, krytyka i obgadywanie. Przy czytaniu towarzyszyła mi myśl o świetnym filmie „Dobrze się kłamie w miłym towarzystwie”. Polecam obejrzeć! Książka jest w podobnej tonacji. Mimo trudnego początku uważam, że to jedna z mądrzejszych książek jakie czytałam. Zdecydowanie to obyczajówka z górnej półki.