Opinia na temat książki Pocztówki

Wyjazdy wakacyjne są kojarzone z upragnionym odpoczynkiem, stanowią sposób na relaks dla duszy i ciała, pozwalają odpocząć od codzienności i stresu. Mają przynieść ukojenie i naładować pozytywną energią na resztę roku, w którym przytłaczają nas sprawy przyziemne. Jednak nawet takie wakacje mogą równie dobrze okazać się katastrofą, zarzewiem niesnasek i wielu pretensji, zwłaszcza, gdy odbywają się one w gronie rodzinnym. I taki swoisty portret Polaków na wakacjach stanowią "Pocztówki". Trzy zupełnie różne, prowadzące kompletnie odmienne tryby życia rodziny, znajdą się w jednym miejscu i będą korzystać z uroków Lanzarote, ale także będą zmuszeni stawić czoła swoim problemom, których nie brakuje, a które już dawno zakopane zostały pod warstwą bieżących i bardziej naglących spraw.

Agata to szczęśliwa od lat mężatka i matka, spełniająca się w pracy w korporacji. Jej nieustępliwy charakter i zapędy do kierowania wszystkim i wszystkimi sprawiają, że jej życie zarówno prywatne jak i zawodowe układa się znakomicie. Nie jest przyzwyczajona do spokoju i lenistwa, ciągle w biegu, mająca wszystko na głowie, pędzi przez życie bez oglądania się za siebie. Jej mąż- Darek, jest jej kompletnym przeciwieństwem. Lubi dowcipkować, z zapałem cytuje Bułhakowa i wydaje się być ciągle zrelaksowany. Prowadzi gabinet masażu, który pozwala mu na godne zarobki ale i przebywanie w domu o ludzkich porach. Bo Kacper, ich syn, choć zbuntowany nastolatek, nie rozstający się ze smartfonem, wciąż potrzebuje nadzoru i wsparcia chociaż jednego rodzica.

Julita to cicha i spokojna pani domu. Nie istnieje rzecz, która mogłaby ją wyprowadzić z równowagi. Co prawda pracuje na pół etatu, jednak w większości zajmuje się doglądaniem, czy w domu wszystko zostało zrobione jak należy. Przez męża i jego imponujący majątek jest rozpieszczana, pod względem materialnym posiada wszystko, o czym zamarzy. Zbyszek większość czasu spędza za to w swojej firmie, by nadal być w stanie zaspokajać potrzeby małżonki. Wydaje się być wyjątkowo uległym typem, w pełni oddanym Julicie. A uroku i ciepła dodaje mu wada wymowy i tym bardziej sprawia, że wygląda na czułego, niezdolnego do wyrządzenia jakiejkolwiek krzywdy innemu człowiekowi mężczyznę.

Luiza samotnie wychowywała swoją córkę i robiła co w jej mocy, by zapewnić dziecku godny byt. Ciężko pracuje, nie dba o siebie przesadnie, od lat przyzwyczajona jest do samodzielności. Nigdy nie sądziła, że Sandra powtórzy jej historię i także zostanie samotną matką. Mała Patrycja to oczko w głowie pań, choć też duży wysiłek logistyczny, by pogodzić opiekę nad nią z pracą i codziennymi sprawunkami. Dla Sandry jednak jest całym światem i nie żałuje, że jej życie potoczyło się w tym kierunku. Choć brak w tym domu mężczyzny to panie zdają się radzić sobie naprawdę świetnie.

Agnieszka Lis pod pretekstem lekkiej opowieści dotyczącej rodaków na wakacjach, niesie wiele ważnych przesłań. Pokazuje jak łatwo można się oddalić od ludzi, z którymi spędza się każdy dzień, nie dostrzegać ich obaw, trosk i tego co się z nimi dzieje. O wiele łatwiejsze jest udawanie, że wszystko jest jak należy, nie wymaga to wtedy wysiłku, prób dialogu, kompromisu. Tak szybko można zapomnieć o potrzebach najbliższych, błędnie zakładając, że tak, jak jest, jest dobrze. A wpadając w to błędne koło założeń, z roku na rok coraz trudniej z niego wybrnąć i cokolwiek zmienić. Z całą pewnością wiele sytuacji i wyznań, prostowania rzeczywistości każdego z bohaterów, Was zadziwi, podobnie jak zszokowało to ich najbliższych. Czy taki wyjazd może być szansą na odbudowę relacji czy swego rodzaju gwoździem do trumny? O tym można się przekonać sięgając po tę powieść, a na dodatek wszystkie wydarzenia mają miejsce w naprawdę cudownym miejscu jakim jest Lanzarote, a jego urok i niepowtarzalność zostały tu w pełni oddane. Gorąco polecam tę powieść.