Pogrzebany

Kolejna bardzo dobra odsłona cyklu o Departamencie Q. Specyficzna załoga, do której dołączył, nie bez bólu, Gordon, ciekawe sprawy i klimat ciasnej piwnicy, wciąż gwarantuje, przynajmniej dla mnie, rozrywkę na wysokim poziomie.

Owszem, nie da się nie zauważyć, iż miejscami autor zaczyna "przynudzać" rozkminami na przykład, w tym wypadku Carla, na temat co powinien był zrobić, czego nie zrobił, a co zrobił, a nie powinien był i do której kobiety powinien zadzwonić. Takie rozmienianie na drobne, za długie i średnio potrzebne potrafi czytelnika zniechęcić. Jednak ja już się chyba przyzwyczaiłam, ponieważ, było to dla mnie zauważalne, ale nie bardzo zniechęcające.

Zwłaszcza że Assad swoimi mądrościami na temat wielbłądów i językowymi pomyłkami spokojnie wynagradza niepotrzebne dywagacje. Coraz bardziej mnie ciekawi, zresztą tak jak i Carla, kim, tak naprawdę jest Assad.

Ta część cyklu opowiada o nielegalnych imigrantach, o dzieciach zmuszanych do żebrania i tym samym zarabiania na bezwzględnych "bossów" swoistych komun, ale też o programach pomocowych, dla krajów tak zwanego Trzeciego Świata i możliwościach, jakie one rodziły ludziom na wysokich szczeblach władzy i bankowości.

Z chęcią wzięłam udział w akcji „Dania – mały kraj, wielka literatura”, tym bardziej, gdy dostrzegłam na liście nazwisko Jussi Adler Olsen. Przed laty miałam okazję przeczytać jedną z części jego cyklu „Departament Q , „Wybawienie”, a tym razem trafiło na „Pogrzebanego”. Nie są to początkowe tomy, ale w tym przypadku nie ma to tak dużego znaczenia, bo każda część porusza zupełnie odrębną sprawę kryminalną, choć wątek obyczajowy, który jest kontynuowany mógł na tym stracić.

Tym razem autor porusza problem nielegalnych imigrantów zmuszanych do żebrania na ulicach. Jeden z nich, młody Marco, próbując zerwać z dotychczasowym życiem wplątuje się w sprawę morderstw sprzed lat. Na jego życie czyhają ci, których może zniszczyć ujawniając ich tajemnice. Przeszłość depcze mu po piętach dopadając po drodze tych, którzy mu pomagają. Jego życie zmienia się w ciągłą ucieczkę.

W pewnym momencie ścieżki chłopaka przetną się z tymi, którymi podążają policjanci z Departamentu Q, zachowawczy Carl, nadgorliwa Rose i sypiący zabawnymi sentencjami wynikającymi z różnic kulturowych Assad. Czy będą w stanie odkryć sprawców i motywy zabójstw sprzed lat i uchronić chłopaka przed zemstą rodziny?

Ta historia nie poruszyła mnie może aż tak jak "Wybawienie", ale z przejęciem ściskałam kciuki podczas szalonych ucieczek Marca i śmiałam ze słownych potyczek Carla i Assada.

Zachęcam Was do poznania tej serii i stylu autor...

Nie wiem czy to zmęczenie materiału wywołane maratonem czytelniczym sprawiło, że „Pogrzebany” jakoś szczególnie mnie nie wciągnął.

Wraz z lekturą kolejnych książek z serii „Departament Q” zaczyna się ukazywać moim oczom coraz więcej schematów i to mnie martwi.

Regułą jest to, że czytelnik – w przeciwieństwie do głównych bohaterów – od początku zna mordercę/morderców. W każdym tomie też rozwiązywane sprawy są niesłychanie zagmatwane, dotyczą bogatych i wpływowych ludzi, którzy sprawują ogólnie pojętą władzę, w grę wchodzą więc wielkie pieniądze.

W tym tomie trochę doskwierały mi też duże zbiegi okoliczności, które bardzo przyczyniły się do rozwiązania zagadki. Do Departamentu Q dołącza też nowy pracownik, który – a jakże – jest bardzo specyficzny i irytujący.

Zauważyłam też inną tendencję w tej serii – zawsze najgroźniejszymi przestępcami są tu rodowici Duńczycy, natomiast imigranci i inne źle postrzegane przez większość grupy są przedstawiane raczej w roli ofiar. Nie twierdzę oczywiście, że imigranci są z natury źli, po prostu podczas lektury bardzo się to rzuca w oczy.

Zakończenie „Pogrzebanego” jest moim zdaniem bardzo słabe – oczywiście zgadzam się, że sprawiedliwość i moralność czasem rozbiegają się z prawem, ale do tej dość brutalnej serii nie pasuje takie „słodkie” zakończenie.
Miejmy nadzieję, że to tylko chwilowy spadek formy, bo całą serię oceniam bardzo pozytywnie.