Pokój w dolinie

Dobre zakończenie całej serii. Jak dla mnie. Dopięcie wątków obecnych we wszystkich częściach, uzupełnienie pobocznych. Zakończenie historii ostatniego z braci. A wszystko jak można podejrzewać, kończy się wielkim Żyli Długo i Szczęśliwie.
Bardzo dobrze czytało mi się Pokój w dolinie. Chyba też przyzwyczaiłam się elementów religijnych, mniej zwracałam na nie uwagę, wpisałam je sobie w tło historii i być może gdyby ich nie było, poczułabym brak czegoś. Ale nie poczułam, bo jednak Herne mocno osadza swoje historie w wierze w Boga, ufności w niego, w życiu zgodnie z określonym systemem wartości, zgodnie z zasadami.
Tak, to romans chrześcijański, ale taki, który powinien zostać doceniony przez osoby nawet niezbyt związane z samą wiarą. Wystarczy, że ktoś zna wartość miłości, przyjaźni, ceni ludzi wokół, dostrzega drugiego człowieka, jego pracę, chęć poprawy, uczciwość i prawdę. Bo również o tym jest ta książka.
Opowieść o dwójce młodych ludzi, którzy mając za sobą bolesną przeszłość próbują żyć dalej, wyciągnąć z przeszłości wnioski. Są ostrożni, bo ich droga należała do wyboistych i nie zawsze prowadziła prosto.
Uroku całej historii dodaje trójka dzieci i jedna niesforna nastolatka. Pomagają też dwie poprzednie pary, chory ojciec i pewna Pani, która trzęsie wielkim ranczem i zgrają pewnych siebie, przystojnych mężczyzn.
Jak dla mnie fantastyczna powieść na odpoczynek. Na miły i ciepły oddech od chłodu za oknem i nie tylko.
Polecam. Ciepło się robi na ser...