Z powrotem w siodle

Skusiłam się, bo średnia ocen w serwisach czytelniczych wypada dość wysoko a opis obiecuje smakowitą obyczajówkę ze zgrabnym wątkiem romansowym. Okładka także ma w sobie mnóstwo pozytywnych wibracji. Książkę napędza Bóg, honor, rodzina i dużo górnolotnej gadki. Czy się podoba? Nie. Z bogobojnej prozy Herne wyłania się następujący schemat:
Ona - ostoja domowego ogniska; szyje, sprząta, gotuje, uczy dzieci pobożności i dobrych manier. On - silny, dumny, rzutki, ma duszę domatora, serce wojownika i walkę we krwi.
Wszyscy zaś powolni są nestorowi rodu, który stojąc nad grobem pragnie odkupienia za wyrządzone krzywdy... Oraz, w co drugim zdaniu, dają wyraz pobożności i bojaźni bożej.
Ten klucz również mi się nie podoba. Robi mi się od niego trochę niedobrze. Jestem zbyt świecka, by oddawać Bogu co cesarskie i nie lubię, jak ktoś jedną łyżką miesza w kilku garach. Honor i rodzina to relacje względne a drugą stroną patosu jest zwykły truizm.
Jest górnie i chmurnie, oraz - na całe szczęście - nie rymami. I tylko dlatego całość jest jeszcze jako-tako zjadliwa. Przynajmniej dla mnie. Po przeczytaniu mniej więcej 1/3 książki straciłam cały zapał a lektura zaczęła wychodzić mi bokiem. Herne sławi wielkość prowincji i wartości rodzinnych - i to jest do zaakceptowania. Nie mogę jednak oprzeć się wrażeniu, że trzymam w ręku moralizatorsko-przykościelną broszurkę. Ciężko mi przełknąć tę gulę.
Przyznam się, że nie rozumiem wysokich ocen książki. To podszyty religijnoś...