Opinia na temat książki Pół króla

Srogi wiatr wiał tego wieczoru, gdy Yarvi dowiedział się, że został królem...a raczej półkrólem.

Abercrombie wymyśla całkowicie nowy, fantastyczny świat, ale zarówno nazwy tych wymyślonych krajów (Gettland - od Gotów?, Yutmark - od Jutlandii?), miast (Roystock - Rostock?)) czy rzek (Skoder=Oder czyli Odra?) oraz fizjografia terenów zaznaczonych na załączonej w książce mapce "Morza Drzazg" (co za nietrafne tłumaczenie!) dość wyraźnie sugerują, że może chodzić o Morze Bałtyckie, a nam wypada rola półdzikich Shendów handlujących skórami i jantarem (na biednych prostaczkach robi się najlepsze interesy, powiada handlarka Shadikshirram - właścicielka galery Wiatr Południa: aktualne i dziś). Ale przyjmijmy, że to czysta fantazja.

Jednorękiemu i niezdarnemu, choć odznaczającemu się niezwykłą bystrością umysłu i talentem do języków księciu Yarviemu została wyznaczona kariera Ministra - czyli na poły czarownika i medyka, na poły doradcy królów. Nieszczęśliwym zrządzeniem losu, a może wskutek spisku, zostaje jednak niechcący spadkobiercą tronu Gettlandu. Dumni i bitni Gettowie są jednak zbyt dumni, by mieć pół króla. Yarvi dostaje się na galerę, lecz dzięki wrodzonemu sprytowi i naukom (Człowiek, który spełnia dobre uczynki, robi to dla własnego dobra, s.149-150), zyskuje przyjaciół wśród galerników i z kilkorgiem z nich odbywa odyseję po północnych krainach, by wreszcie wrócić do kraju i zemścić się na zdrajcach, którzy wydarli mu tron. Przy tym poznaje kilka życiowych prawd:
- wielcy wojownicy umierają tak, jak zwykli ludzie. Tyle że zazwyczaj szybciej.
- sprytne dzieciaki toną tak samo szybko jak głupie
- do walki potrzebne są dwie ręce, lecz wystarczy jedna, by komuś wbić nóż w plecy (czyli do walki potrzebne są nie ręce, lecz wola walki)
- gwałtownym mężczyznom gniew dodaje sił, ale nie wiedzą jak zachować się wobec rozsądku i logiki.
- Bogowie wydają się tym więksi, im bliżej nich jesteśmy, tak jak wszystko.
- Wrogów trzeba dobierać uważniej, niż przyjaciół, bo są z nami dłużej.

Bohaterów i historię powieści dobrze się zapamiętuje, ale intryga wydała mi się dość płytka i młodzieżowa. Oryginalne i charakterystyczne dla tego autora są bez wątpienia: sceptycyzm wobec wszelkich religii, bezwzględność i głupota wojowników wyznających kult siły oraz przebiegłość i mściwość słabych. Światem rządzi siła. Nie ma przyjaźni i miłości bezinteresownej. Wszystko ma swoją cenę. Wszyscy są pragmatystami. Hm, nie wiem, czy akurat taka wizja świata jest rzeczywiście odpowiednia dla młodzieży.