Półbrat

Już dawno żadna lektura tak mnie nie zmęczyła. A czegóż w niej nie ma. Tragedie. Traumy. Niedole dzieciństwa. Dziwacy. Nieszczęśnicy. Nieudacznicy. Alkoholizm. Oraz szczypta Holocaustu. I to wszystko niemożebnie rozwleczone. Pełne powtórzeń, rozdmuchane za pomocą nieistotnych drobiazgów. Dialogi nie mogą się obyć bez odpowiedzi-echa. Wiesz, ile fiutków wyrzeźbił Gustav Vigeland? Fiutków? Tak, fiutków. Na Solligaten kręcą film. Kręcą film? Tak, kręcą film na Solligaten.

I tak przez 900 z hakiem stron.

Trafiam kolejny raz na książkę, która jest niczym więcej niż rozbudowanym katalogiem nieszczęść, służących temu jedynie, by złapać czytelnika za gardło, co w mojej skromnej i być może niesprawiedliwej opinii pachnie literackim wyrachowaniem.

Na plus mogę powiedzieć tyle, że dzięki prostemu stylowi i krótkim zdaniom szybko się to dzieło czyta. A jeśli się ominie zdanie czy nawet akapit, niczego się nie traci.

"Myśli ojca chodziły tak bardzo okrężnymi drogami, że rzadko docierały na miejsce, zwykle wpadały w złe towarzystwo"

Na początku było słowo...oj, to nie ta książka.😉 Jeszcze raz. Na początku były trzy kobiety, z trzech pokoleń. Babka, zwana Starą, matka, czyli Boletta, pracownica centrali telefonicznej (przynajmniej na początku) i córka, czyli Vera Jebsen. Kobiety całkiem dobrze sobie radziły bez facetów, przeżyły razem wojnę i właśnie świętowały dzień zwycięstwa, kiedy to się stało...

Stało się coś, co wstrząsnęło życiem tych trzech niewiast i nic już potem nie było takie samo. Wkrótce w ich uporządkowany świat, zaczynają wkraczać osobnicy płci męskiej. Najpierw pojawia się Fred, potem Arnold Nilsen, zwany kiedyś Kółkiem, a na końcu Barnum. Właśnie z jego opowieści, dowiadujemy się o wszystkim, co się działo na przestrzeni kilkudziesięciu lat, w życiu tej rodziny, oraz przyglądamy się każdej postaci z osobna. A każda z nich jest inna, każda na swój niepowtarzalny sposób bardzo ciekawa i charakterystyczna.

Na początku, jakoś nie mogłam się wdrożyć w tę opowieść, ciężka gruba książka, niedająca się bez kłopotów utrzymać w dłoniach, nie nastrajała optymistycznie, jednak pomału, pomału, z każdą kolejną przewróconą kartką wciągałam się coraz bardziej, aż już nie mogłam się od niej oderwać. Polubiłam Starą, która pieczołowicie przechowywała i czytała wciąż ten sam list. Bolettę, która coraz więcej czasu spędzała na "Biegunie północnym". Nawet milczą...

Lubię skandynawskie sagi. Mamy historię czteropokoleniowej rodziny, trzech samotnych kobiet, babka, matka i córka, oraz dwóch synów najmłodszej. Narratorem jest najmłodszy syn Barnum. Opowiada też o dwójce swoich przyjaciół. Przedstawia historię swojego życia włączając w to historię poszczególnych członków swojej rodziny. Jest to historia na pozór zwykłych ludzi, ze zwykłymi ludzkimi dramatami. Jednak każde z nich w jakiś sposób różni się od przeciętnego człowieka i jego losów. . Każdy z bohaterów jest na swój inny, ma swoje tajemnice, a przez to samotny, odrzucony i starający się o akceptację. Jednak mają siebie nawzajem i to jest ich największą siłą. Książka o zwykłym życiu z jego radościami i smutkami. Mówi o dojrzewaniu kolejnych pokoleń i o szukaniu swojego miejsca na ziemi, a także o godzeniu się z losem. O relacjach i o uczuciach związanymi z tymi relacjami , o miłości jaka łączy członków tej rodziny, o samotności i o przyjaźni.
Wspaniała książka o życiu, którą koniecznie trzeba przeczytać.