Polowanie na mordercę

Mam wrażenie, że książka pisana na siłe, tak jakby autorka nie miała pomysłu na następna historię. Przypuszczam, że nie jest to ostatnia książka w tej serii. Pomimo to książke czyta się bardzo dobrze. Ogołnie są 3 wątki główne. Na końcu okazuje się, że sprawy są ze sobą powiązane. Wydaje mi się, że będzie kolejna część, bo nie wszystko zostało rozwiązane w tej części, chociażby listy od niby zmarłego męża.

To już moje trzecie spotkanie z Gwen Proctor, jej dziećmi i stojącym u jej boku mężczyzną, którego historia okazuje się znacznie bardziej skomplikowana niż wydawałoby się na pierwszy rzut oka.
Pierwsza część serii zaskoczyła mnie bardzo pozytywnie, pozostawiła pod sporym wrażeniem i nawet w jakimś sensie rozbudziła zainteresowanie drugą częścią. Ta natomiast sprawiła na mnie wrażenie znacznie przesadzonej. I tutaj nie chodzi o samą fabułę, choć uważam, że niektóre zabiegi nosiły bardzo niewielki procent prawdopodobieństwa. Ona po prostu była dla mnie napisana mało realnie. Mało wiarygodnie. Mało przekonująco.
A trzecia?
Moim zdaniem, to wypadkowa tych dwóch. Nie ukrywam, że po drugiej części mocno zastanawiałam się czemu autorka chce ciągnąć dalej tę historię (oprócz oczywistego faktu niekończenia dochodowej inwestycji). Czy będzie miała coś więcej do opowiedzenia ponadto co opowiedziała do tej pory? Czy historia będzie kontynuowana „na siłę”, czy może znajdzie się w niej coś nowego, coś co zaskoczy i zaciekawi.
Po lekturze Polowania na mordercę z zadowoleniem przyznaję, że Proctor po raz kolejny się udało. Sprawiła się dobrze. Nawet bardzo dobrze. Oczywiście, że każdy czytelnik jest przekonany, że Gwen to najsilniejsza kobieta, najlepsza matka, najbardziej wyrozumiała towarzyszka życia, wierna i oddana. W sumie taki jej portret znamy i chyba się do niego przyzwyczailiśmy, ale Polowanie na mordercę ma w sobie dodatkowo pomysł i jak dla mnie jest to najważniej...