Opinia na temat książki Poparzone dziecko
Przeczytane
Odkrywanie dzieł pisarzy skandynawskich ciąg dalszy. Tym razem Stig Dagerman i Poparzone Dziecko.
Do końca chyba zapamiętam obraz palącej się świecy, której płomień oświetlał posępne miny członków zgromadzonych na stypie po zmarłej żonie i matce.
Przeplatana pisanymi przez głównego bohatera listami do samego siebie historia odkrywania prawdy o ojcu i jego kochance, posępna i chłodna jak toń jeziora, nad którym Bengt i Gum poznawali swoje ciała. Mimo, iż historia powinna aż kipieć od uczuć, kipi w sposób okrutnie lodowaty, jest wręcz surowa. Związek młodego Bengta z nieśmiałą i delikatną Berit jest sam w sobie pustką i otchłanią nieradzenia - nieradzenia sobie z własnym ja, miłością kobiety i utratą matki. Gdy pojawia się Gum – kochanka, a teraz żona ojca Bengta, coś zaczyna się w nim zmieniać, pękać, ale prócz wybuchu namiętności, Bengt pozostaje Bengtem, samolubnym, egoistycznym dzieckiem, wypełnionym pogardą i poczuciem skrzywdzenia. Tytułowym poparzonym dzieckiem, które będzie ciągnąć do płomienia jak ćma do światła, by ponownie się nim sparzyć. Trochę tak jak czytelnik książki Dagermana – jego książka nas odpycha – bo jest trudna w odbiorze, ale mimo to, przerzucamy kartka po kartce…
Polecam ale uprzedzam.
Do końca chyba zapamiętam obraz palącej się świecy, której płomień oświetlał posępne miny członków zgromadzonych na stypie po zmarłej żonie i matce.
Przeplatana pisanymi przez głównego bohatera listami do samego siebie historia odkrywania prawdy o ojcu i jego kochance, posępna i chłodna jak toń jeziora, nad którym Bengt i Gum poznawali swoje ciała. Mimo, iż historia powinna aż kipieć od uczuć, kipi w sposób okrutnie lodowaty, jest wręcz surowa. Związek młodego Bengta z nieśmiałą i delikatną Berit jest sam w sobie pustką i otchłanią nieradzenia - nieradzenia sobie z własnym ja, miłością kobiety i utratą matki. Gdy pojawia się Gum – kochanka, a teraz żona ojca Bengta, coś zaczyna się w nim zmieniać, pękać, ale prócz wybuchu namiętności, Bengt pozostaje Bengtem, samolubnym, egoistycznym dzieckiem, wypełnionym pogardą i poczuciem skrzywdzenia. Tytułowym poparzonym dzieckiem, które będzie ciągnąć do płomienia jak ćma do światła, by ponownie się nim sparzyć. Trochę tak jak czytelnik książki Dagermana – jego książka nas odpycha – bo jest trudna w odbiorze, ale mimo to, przerzucamy kartka po kartce…
Polecam ale uprzedzam.
Ocena:
Data przeczytania: 2022-03-04
× 3
Polub, jeżeli spodobała Ci się ta opinia!
/cb01ba6ccfada3973d138ba82bf4380c/n/poparzone-dziecko)
2 wydania
Poparzone dziecko
Stig Dagerman
6.9/10
Seria:
Seria Dzieł Pisarzy Skandynawskich
Magnetyzująca powieść jednego z najbardziej cenionych szwedzkich prozaików XX wieku. „To nieprawda, że poparzone dziecko unika ognia. Ciągnie je do płomienia jak ćmę do światła. Wie, że jeśli się ...
Komentarze
Pozostałe opinie
Książka inna niż wszystkie. Z czasów, gdy do drugiego człowieka mówiło się w trzeciej osobie. I to co lubię - emocje, emocje, emocje...
Poparzone dziecko” Stiga Dagermana w Szwecji ukazało się w 1948 roku. W Polsce zostało wydane dopiero teraz jako kolejny tytuł w Serii Dzieł Pisarzy Skandynawskich. Jest to powieść głęboka i skomplik...
"Jak niewielki jest krok między nienawiścią a miłością”, pomiędzy niewinnością dzieciństwa, a odartą ze złudzeń dorosłością? Boleśnie przekonuje się o tym Bengt, młody mężczyzna, którego życie utkane...
