Opinia na temat książki Powrót z Bambuko

Nosowską kojarzę z kilku przebojów z lat dziewięćdziesiątych i autorstwa książki „A ja żem jej powiedziała” opiniowanej bardzo skrajnie przez moich książkowych znajomych. Pewnie sama nie sięgnęłabym po „Powrót z Bambuko”, ale że książka znalazła się w zasięgu moich rąk za sprawą czytającej ją ważnej w moim życiu kobiety, więc i ja zaczęłam czytać.

Czyta się lekko i szybko. Jakby słuchało się czyichś przemyśleń na rozmaite tematy, które częściej lub rzadziej pojawiają się w naszych myślach. Lubię wiedzieć, co inni odczuwają, jaki jest ich stosunek do elementów codzienności (zwłaszcza jeśli ten stosunek nie jest wyrażany przez tzw. większość), ale początkowo nie byłam zainteresowana, dyskretnie tłumiłam ziewanie. Bo i poruszane tematy, i dotyczące ich przemyślenia przywodziły mi na myśl wspomnienia późnopodstawówkowych i ogólniakowych rozmów, dociekań, zaciekawień. Powolutku Nosowska przechodziła do tematów bliższych czasowo moim przemyśleniom. I wtedy okazało się, że Kaśka z Heya umie mówić. A ja umiem słuchać jej monologu. Chwytam sens, dostrzegam dno, widzę kobietę, która walczy o siebie… I chociaż niejednokrotnie nie zgadzałam się z nią, choć z podobnych przemyśleń wyciągałam inne wnioski, to z zaciekawieniem przeczytałam jej książkę do końca.

Czy to dobra książka? Z pewnością nie. Ale trochę jako poradnik, trochę jako motywator albo, tak jak w moim przypadku, jako szansa poznania innego człowieka (jego odczuć, lubień i nielubień, metod walki o siebie, sposobów na radzenie sobie z różnymi aspektami codzienności) „Powrót z Bambuko” może być interesującą lekturą. Choć obietnica z okładki o pobudzaniu szarych komórek, sumienia i mięśni śmiechowych jest bardzo na wyrost.

PS.
Tak naprawdę to zupełnie nie podobał mi się rozdział o Covidzie.