Powrót z Bambuko

Katarzyna Nosowska jawi się w tej książce jako moralizatorka i psychoterapeutka. Kimże jest, żebym uznawała jej autorytet? Piosenkarką, celebrytką, instagramerką? Musi jednak być dla mnie ciekawą osobą, skoro czytam już drugą jej książkę. Wiele tekstów nijak ma się do mnie, bo nie śledzę blogów, ani Instagrama, nie mam nawet Facebooka. Jednak do wielu młodszych ode mnie osób porady dotyczące istagramerek odnoszą się bezpośrednio, co widać z licznych opinii i recenzji. Racja, po co śledzić zupełnie obce osoby, które są znane tylko z tego, że są znane, zaniedbując prawdziwe życie? Wkurza mnie jednak to, że autorka, ostrzegając nas przed internetowymi guru, sama siebie w takiej roli stawia. I nie chodzi o to, że nie zgadzam się z tym, co mówi. Jej poglądy są zbliżone do moich, większość prawd, które głosi jest dla mnie oczywistością. Denerwuje mnie forma, w jakiej to robi, stawianie siebie w roli autorytetu. Bo niby z jakiej racji?

Wspomnienia pani Kasi z dzieciństwa są przejmujące. Przemyślenia dotyczące wychowania dotyczą większości z nas. Widać, że autorka przeszła własną psychoterapię a teraz się dzieli zdobytą wiedzą z innymi. Niektóre teksty są dowcipne, w większości niegłupie. Być może są dalszą częścią terapii, ale takie publiczne rozdrapywanie ran budzi we mnie pewien niesmak

Wolałam pierwszą książkę Katarzyny Nosowskiej, bo była bardziej zwykła, babska, dowcipna. Taka „A ja żem jej powiedziała”.

Nosowską kojarzę z kilku przebojów z lat dziewięćdziesiątych i autorstwa książki „A ja żem jej powiedziała” opiniowanej bardzo skrajnie przez moich książkowych znajomych. Pewnie sama nie sięgnęłabym po „Powrót z Bambuko”, ale że książka znalazła się w zasięgu moich rąk za sprawą czytającej ją ważnej w moim życiu kobiety, więc i ja zaczęłam czytać.

Czyta się lekko i szybko. Jakby słuchało się czyichś przemyśleń na rozmaite tematy, które częściej lub rzadziej pojawiają się w naszych myślach. Lubię wiedzieć, co inni odczuwają, jaki jest ich stosunek do elementów codzienności (zwłaszcza jeśli ten stosunek nie jest wyrażany przez tzw. większość), ale początkowo nie byłam zainteresowana, dyskretnie tłumiłam ziewanie. Bo i poruszane tematy, i dotyczące ich przemyślenia przywodziły mi na myśl wspomnienia późnopodstawówkowych i ogólniakowych rozmów, dociekań, zaciekawień. Powolutku Nosowska przechodziła do tematów bliższych czasowo moim przemyśleniom. I wtedy okazało się, że Kaśka z Heya umie mówić. A ja umiem słuchać jej monologu. Chwytam sens, dostrzegam dno, widzę kobietę, która walczy o siebie… I chociaż niejednokrotnie nie zgadzałam się z nią, choć z podobnych przemyśleń wyciągałam inne wnioski, to z zaciekawieniem przeczytałam jej książkę do końca.

Czy to dobra książka? Z pewnością nie. Ale trochę jako poradnik, trochę jako motywator albo, tak jak w moim przypadku, jako szansa poznania innego człowieka (jego odczuć, lubień i nielubień, metod walki o siebie...

Najlepsze książka jaką miałam okazję przeczytać po "A ja żem jej powiedziała...". Przeczytałam tu o wszystkim co myślę, ale nie potrafię powiedzieć tego głośno...

Przeczytałam, bo mnie namówiono i daleka jestem od bezkrytycznych zachwytów. Ponad czterdzieści krótkich rozdziałów, każdy na inny temat. Część z nich to zbiór kazań, które mają być przestrogą, bądź sugestią jak żyć w zgodzie ze sobą lub by być człowiekiem przez wielkie C. Z niektórymi spostrzeżeniami się zresztą zgadzam, ale nie odpowiada mi mentorsko - moralizatorski ton. Przeszkadzał mi też brak akceptacji innego stylu życia, niż preferuje autorka, innych potrzeb i odmiennego punktu widzenia. Nie dowiedziałam się niczego nowego, co mogłoby mi się przydać. Może gdybym była młodsza?

Druga część to rozrachunek autorki z własnymi demonami, wyznania, autoterapia, wspomnienia. Bardzo to smutne tematy, dzieciństwo, młodość, małżeństwo, praca i związane z nimi „splątane w kołtun emocje”. Szczerość (zakładam, że tak jest) tych wypowiedzi i odsłanianie niezaleczonych traum lub świeżo zabliźnionych psychicznych ran powodowało u mnie zakłopotanie. Za intymne dla mnie te wyznania, takie w sam raz dla bliskiej przyjaciółki lub psychoterapeuty, którym nie jestem, ani nie mam predyspozycji.

Za to bardzo odpowiadał mi lekki niepowtarzalny styl, prześmiewczy język, z nutą sarkazmu i autoironią. Uśmiechałam się wielokrotnie w trakcie słuchania doceniając swadę, porównania, skojarzenia, obserwacje. Ta warstwa była wręcz rozrywkowa. I całe szczęście, bo poruszane tematy mogłyby wpędzić w depresję.

Pierwsza książka Katarzyny Nosowskiej była pełna humoru. Wielu z Was ją pokochało. Ja również.

Teraz trzeba było sięgnąć po kolejną książkę. Tym razem jest bardziej gorzka, o codzienności, nas i naszych sfiksowanych umysłach i nieludzkich zachowaniach.

Można się w niej czasem przejrzeć jak w lustrze.

Nosowska pisze o życiowych tematach, które dotyczą sporej liczby osób, a nawet jeśli nie dotyczą, to chociaż pokażą jak to można odbierać, co, jak sądzę, jest niezwykle wartościowe.

Bardzo dobra książką! Po przeczytaniu "A ja żem jej powiedziała" nie mogłam pominąć tej pozycji. Autorka w charakterystyczny dla siebie sposób obśmiewa "mądrości" głoszone przez autorytety, to co według innych powinniśmy myśleć, jak się zachowywać, jak żyć - skłania do przemyśleń.
Niejednokrotnie rozbawia do łez!

Nosowska jest dobra na wszystko. Kilka razy na głos wybuchnęłam śmiechem. I do przemyślenia i żeby się rozluźnić.