Opinia na temat książki Powrót z Bambuko

Przeczytałam, bo mnie namówiono i daleka jestem od bezkrytycznych zachwytów. Ponad czterdzieści krótkich rozdziałów, każdy na inny temat. Część z nich to zbiór kazań, które mają być przestrogą, bądź sugestią jak żyć w zgodzie ze sobą lub by być człowiekiem przez wielkie C. Z niektórymi spostrzeżeniami się zresztą zgadzam, ale nie odpowiada mi mentorsko - moralizatorski ton. Przeszkadzał mi też brak akceptacji innego stylu życia, niż preferuje autorka, innych potrzeb i odmiennego punktu widzenia. Nie dowiedziałam się niczego nowego, co mogłoby mi się przydać. Może gdybym była młodsza?

Druga część to rozrachunek autorki z własnymi demonami, wyznania, autoterapia, wspomnienia. Bardzo to smutne tematy, dzieciństwo, młodość, małżeństwo, praca i związane z nimi „splątane w kołtun emocje”. Szczerość (zakładam, że tak jest) tych wypowiedzi i odsłanianie niezaleczonych traum lub świeżo zabliźnionych psychicznych ran powodowało u mnie zakłopotanie. Za intymne dla mnie te wyznania, takie w sam raz dla bliskiej przyjaciółki lub psychoterapeuty, którym nie jestem, ani nie mam predyspozycji.

Za to bardzo odpowiadał mi lekki niepowtarzalny styl, prześmiewczy język, z nutą sarkazmu i autoironią. Uśmiechałam się wielokrotnie w trakcie słuchania doceniając swadę, porównania, skojarzenia, obserwacje. Ta warstwa była wręcz rozrywkowa. I całe szczęście, bo poruszane tematy mogłyby wpędzić w depresję.