Opis

Gemma zostawia swoje wygodne, uporządkowane życie i razem z szesnastoletnim synem wsiada na pokład samolotu lecącego z Rzymu do Sarajewa. Na lotnisku czeka na nią Gojko, bośniacki poeta, przyjaciel z czasów jej pierwszego pobytu w tym mieście, przewodnik po nieznanej rzeczywistości i obcej kulturze. To dzięki niemu poznała przed laty Diega, fotografa z Genui, swą wielką miłość. Po latach wraca do Sarajewa, by zmierzyć się ze wspomnieniami, z nadzieją że u nastoletniego syna uda się jej obudzić poczucie przynależności do miejsca, w którym się urodził i które jest dla niej tak ważne.

Tytuł oryginalny: Venuto al mondo

Data wydania: 2013-11-06

ISBN: 978-83-7508-682-9, 9788375086829

Wydawnictwo: Sonia Draga

Kategorie: Literatura obyczajowa, Literatura kobieca, Literatura piękna

Stron: 528

Autor

Margaret Mazzantini

Urodzona 27 października 1961 roku w Irlandii (Dublin)

Margaret Mazzantini – włoska aktorka, pisarka i dramaturg pochodzenia irlandzkiego. Jest autorką pięciu powieści i dwóch dramatów.

Pozostałe książki:

Wszystkie książki Margaret Mazzantini

Recenzje

Droga do szczęścia bywa długa i kręta

25.11.2013

Są takie historie romantyczne, które źle nam się kojarzą. Romans jest banalny, uczucia sztuczne, a całość opiera się na intymnych relacjach, które tkwią tam aż do przesytu. Istnieją jednak również takie, które w subtelny sposób ukazują siłę uczucia, jakie potrafi się nawiązać między ludźmi. Z pozoru zwyczajnie wyglądające, a z czasem nabierające... Recenzja książki Powtórnie narodzony

@Betsy

Moja opinia o książce

Opinie i dyskusje

@Siostra_Kopciuszka

2021-05-01

6 /10

Przeczytane ☘️ Przeniesione z LC 📘 Jedynki

Dla każdego czytelnika ta opowieść okazała się być czym innym, dla kogoś była jak ''tocząca się śniegowa kula'', dla kogoś innego, jak ''rozedrgana struna '', dla mnie jest to tylko dobra książka. Z dobrze przedstawionymi postaciami. Wyrazistymi, dobrze wykreowanymi, nie papierowymi, prawdziwymi do bólu. Są tak dobrze nakreślone, że Gemmę znielubiłam od początku i antypatia do niej pozostała ze mną do końca książki. Wygląda mi na to, że chyba zgodnie z zamierzeniem autorki, ta postać właśnie taka miała być. Egoistyczna, wredna, stawiająca swoje '' ja '' i swoje chciejstwa na pierwszym miejscu.

Zresztą sama Gemma w jednym z miejsc książki mówi o sobie ''Ale on jest inny, niż ja, nie umie posługiwać się ludźmi. Diego jest głupi, zakochał się''. Bo dla tej paniusi najważniejsze było, że ona chce dziecko i gotowa była je kupić, ukraść, zapłacić surogatce. Była tak zdesperowana, że jak sama powiedziała, zrobi wszystko, by to dziecko mieć. No i robi wszystko, łącznie, z tym że swojemu mężowi każe zapłodnić inną kobietę, wcale nie pytając go o to czy on się na to godzi. Nawet swojego nastoletniego syna doprowadziła do takiego stanu nerwowego, że powiedział jej '' Spuść z tonu mamo ! Jesteś nikim''. Więc jak widać, ta postać wyjątkowo się pisarce udała.

Teraz minusy, przez cały czas czytania tej niemałej objętościowo, powieści, odnosiłam wrażenie, że jest '' przedobrzona''. Tak jakby autorka dostała za zadanie napisać powieść, która ma szokować. Nat...

» czytaj dalej

× 9 | link |

@paulina.zakrzewska

2020-01-13

10 /10

Przeczytane

Od samego początku, przy czytaniu tworzą się ogromne emocje. Gemma wiedzie na pozór spokojne i uporządkowane życie, jednak w jej sercu nie do końca zagoiła się rana po stracie ukochanego męża Diega. Główna bohaterka odnajduje moim zdaniem spokój w momencie, w którym po szesnastu latach powraca do Sarajewa.

Spotyka swego przyjaciela sprzed lat poetę Gojka, który jak się okazuje ożenił z Aską, która urodziła dla Genny dziecko, czyi Pietra.

I połowa książki stanowi opis życia Gemmy i Diega, głownie we Włoszech. Dodatkowo znajdziemy dramatyczny opis walki bezpłodnej Gemmy o dziecko. W drugiej części już znajdziemy opis wojny w Sarajewie.
Najbardziej mną wstrząsnęło jak wojna potrafi zmienić człowieka w bestię, która nic nie czuje. Człowiek dla snajpera jet tylko zającem, towarem, za który otrzymuje się wynagrodzenie za zabicie.
Niektórzy snajperzy zabijają dla zabawy, gdyż lubią patrzeć na cierpienie dziecka, które straciło matkę, która stała w kolejce np. za chlebem.

Zwłoki też nie są od razu zabierane, gdyż mieszkańcy Sarajewa dobrze wiedzą, że snajperzy obserwują zwłoki. Najbezpieczniej jest zabrać i pochować zwłoki dopiero w nocy.

Jak dla mnie książka jest bogata w emocje, warta przeczytania i zastanowienia się nad naszym życiem. Nie doceniamy tego co mamy dopóki tego nie stracimy.

× 1 | link |