Poza mną

Polecam! Nabuzowana emocjami, wyczerpująca i zmuszająca do refleksji. Po prostu cudowna, wyjątkowa.
Ją po prostu trzeba przeczytać!

Na wstępie uprzedzę, nie jest to powieść dla każdego, ponieważ nie mamy tutaj typowej fabuły, z wartką akcją, mnogością relacji, gdzie wciąż się coś dzieje, nie. Fabułą są tutaj skrawki uczuć, są wspomnienia, są trudne, a czasem nieprzemyślane decyzje. Rytm jej nadaje bicie serca i wirujące myśli, zarówno te nasze, jak i głównej bohaterki. Tutaj każde zdanie zostawia nas z kłębkiem emocji, z euforią, złością, frustracją, bólem. Nie jest to książka łatwa, bo wymaga ona od nas skupienia, bo trafia do najdalszych zakamarków duszy, żeby roztrzaskać je na kawałki.
Zdaję sobie sprawę, że nie do każdego trafi ta książka, nie każdy będzie w stanie udźwignąć te wszystkie zawarte w niej emocje, ponieważ, mimo, że opisane są pięknym językiem, niosą za sobą ciężar ogromny.
Polecam ją z całego serca, mimo wszystkiego co się burzy w człowieku. Nie jestem pewna, czy będą zachwyty, ale polecam każdemu przeżyć tę książkę po swojemu.

Melancholia, monotonia i nuda.
Choćbym bardzo chciała nie potrafię wzruszyć się tą historią - zbyt wiele słów, zbyt mało znaczeń.

Mili Państwo. Niniejsza książka w końcu doczekała się, żebym po nią sięgnęła. I niemal od pierwszych stron czułam, jak zapadam się głębiej i głębiej. W historię, w styl i język autorki, w rozkminy i emocje głównej bohaterki (czyli dwie rzeczy, które kocham w literaturze)... No dosłownie, słuchajcie, NIE MOGŁAM SIĘ ODKLEIĆ.

Czytałam przy robieniu obiadów, między kolejnymi zabawami z Młodym, przed spaniem, po nocach, po przebudzeniu – W KAŻDEJ WOLNEJ CHWILI. Tak mnie wessało. Często myślałam o tej historii, chyba nawet raz mi się przyśniła.

A fabuła niby nie odstaje wielką oryginalnością. Krótko: 35-letnia bardzo wrażliwa na wszystko wokół psychoterapeutka, która po kilkunastu latach nadal macza się w oparach pewnej toksycznej miłości... Jedynej takiej, jedynej prawdziwej, jak wciąż uważa. W końcu dostaje szansę, by skonfrontować się ze swoim "oprawcą" i zadać te wszystkie pytania, które kłębiły jej się w głowie przez wiele lat...

Fascynuje mnie czytanie o toksycznych relacjach, chociaż zauważam, że z biegiem historii często przestaję rozumieć postępowanie bohaterów. I tutaj, tak jak w pierwszej połowie czułam wszystko jak na własnej skórze – te nielogiczne emocje i siłowanie się z własnymi myślami i niewypowiedzianym słowami były mi bardzo bliskie. Ale im lepiej poznawałam wybranka bohaterki, tak zwanego "Jego" z wielkiej litery (czyli typ z imieniem zakazanym), obserwowałam, jak ją traktował, jak się zachowywał, co sobą przedstawiał, rozmijałam...

Bianca Okońska pisze pięknie i przemyślanie. Nie ma mowy o żadnych przypadkach i bezcelowym laniu wody. Czytając jej książkę miałam wrażenie, że każde zapisane słowo jest na właściwym miejscu. Z przyjemnością chłonęłam tę historię. Nie łapczywie. Delektowałam się, jak ostatnią kostką czekolady, jednocześnie walcząc z ciekawością, co wydarzy się dalej. Kiedy wreszcie dobrnęłam do końca i słodki posmak w ustach wyparował, nie potrafiłam określić, czy to, co dzieje się w mojej głowie to chaos, a może pustka?

Główną bohaterką “Poza mną” jest terapeutka, która na co dzień wsłuchuje się w słowa swoich pacjentów. Mierząc się z cudzymi problemami, jednocześnie prowadzi własną walkę z wieloma lękami i natręctwami, które wpływają na poczucie wartości i sprawiają, że niełatwo jej odnaleźć się w życiu. Szczególnie teraz, kiedy w drzwiach jej mieszkania pojawia się ten, który kiedyś tak bardzo ją zranił. Dotychczasowe mechanizmy obronne zawodzą. Nie pozostaje nic innego, jak jeszcze raz przepracować wszystko od początku. Jednak słuchanie samej siebie okazuje się o wiele trudniejsze, niż te w przypadku pacjentów.

Autorka napisała historię naładowaną emocjami po brzegi. To one odgrywają w niej główną rolę, spychając fabułę na bok. Przedstawiona toksyczna relacja, w której uwięziona jest bohaterka wywołuje sprzeczne odczucia. Jej wewnętrzna walka między sercem, a rozsądkiem zaangażowała mnie w lekturę tak bardzo, że zapomniałam na ten ...

„Poza mną” to jedna z tych książek, które się kocha lub odkłada w kąt. Moim sercem całkowicie zawładnęła. Przy pisaniu poprzedniej recenzji naszła mnie taka refleksja, że im więcej czytam, tym ciężej jest mi napisać swoją opinię o danej książce, bo zawsze mam jakieś porównanie. Staram się zawsze spoglądać na książki świeżym okiem, nie lubię ich kłaść obok siebie i mówić, która jest lepsza, która jest gorsza, a czasami mimo wszystko to się dzieje. Pamiętam inne treści, inne słowa, czasami podobne historie, takie same tematy…
Teraz otwieram plik tekstowy i czuję powiew świeżości. Czuję, że do tej pory jeszcze nie czytałam takiej historii. Nie czytałam książki, w której byłoby zawartych tak wiele emocji. Może moja nadwrażliwość sprawia, że się nad nią rozpływam. Może ktoś inny wcale nie dostrzeże w niej tych samych emocji, co ja.
Ten powiew świeżości jest jednak na tyle silny, a raczej książka wywarła na mnie tak ogromne wrażenie, że ciężko jest mi zebrać słowa, które byłyby w stanie wyrazić wszystko to, co czułam podczas czytania tej książki.
Ona pochłania. Wciąga w wir emocji, z którymi nie potrafi poradzić sobie główna bohaterka. Teraźniejszość miesza się z przeszłością. Wir. Słowo wir bardzo mi pasuje do tej powieści. Wir emocji, wir wspomnień tych mniej lub bardziej odległych. Potrzeba uleczenia, naprawienia… Siebie? Jego? Którego? Ich razem? A może każde oddzielnie? Czytałam i nie mogłam wyjść z podziwu, jak wiele emocji może wzbudzić słowo pisane.
Wie...

Ile ta książka wzbudziła we mnie emocji... Chociaż podobno jak są emocje to znaczy, że jest dobra.
Dawno nie czytałam historii tak przepełnionej smutkiem.
Czasem miałam ochotę potrząsnąć główną bohaterką i kazać się ogarnąć, a czasem chciałam ją przytulić.

Na początku było mi smutno, później się wkurzyłam, później było mi jej żal, a na koniec chyba pojawiła się jakaś mała garstka zrozumienia. Choć nie wiem czy to dobre.

Myślę, że każdy z Nas przeżył w jakiś sposób zakochanie. Pewnie było pięknie, szczęśliwie, smutno i wstrząsająco. Pewnie każdy wyniósł z tego jakąś lekcję.
W tej historii na pewno odnalazło się sporo osób... I to mnie chyba najbardziej smuci. Bo miłość powinna podnosić, a nie deptać. Powinna dodawać skrzydeł, a nie ograniczać. Powinna dodawać sił i chęci do działania, a nie zamykać nas w swoich szponach i zmuszać do czegoś, czego nigdy byśmy nie zrobili.
W prawdziwej miłości nikt nie powinien bać się być sobą.


I właśnie dlatego powinno się przeczytać "Poza mną", żeby wiedzieć jak nie dawać się traktować i jak nie traktować drugiej osoby. Szczególnie jeśli darzy się ją uczuciem.

Poza mną to historia pełna emocji. Poruszająca i dająca do myślenia. Miłość opisana na wszelkie sposoby. Mimo że nie polubiłam się z bohaterką i nie utożsamiłam się z nią (co jest wielkim minusem), to czułam wylewający się z każdej strony ból. Melancholia i głęboki smutek wydzierający się z każdego zdania pobudziły we mnie wspomnienia, tylko że ta historia powinna mnie zafascynować, wciągnąć, a tymczasem ja bujałam w obłokach myśląc o MOICH miłościach, lękach i troskach oddalając się niemiłosiernie od samej fabuły. Przez to czytałam tę dość krótką powieść bardzo długo. Musiałam zatrzymywać się i wracać czasem o kilka zdań, czasem stron, bo nie wiedziałam o czym czytam. Mam wrażenie, że miłość miała tu być pokazana w jakiś wybujały, interesujący sposób, ale finalnie się nią znużyłam. Nie mniej jednak był to jakiś powiew świeżości w powieściach o uczuciach, który warto poznać. Nie była to zła książka, ale po wielu ochach i achach liczyłam, że mnie oczaruje, a tymczasem zostałam z ambiwalentnymi uczuciami.

„Poza mną” – ulubieniec tego miesiąca. To książka, w której odnalazłam pierwiastek własnej historii. Piękna, emocjonalna, wzruszająca.

Opis tej książki można zamknąć w jednym słowie - EMOCJE. Przeżywałam całą tę historię strona po stronie, prawie jak swoją. Bianca Okońska pisze tak, że czułam się otulona słowami niczym ciepłym kocem. Jest to książka wyjątkowa. Powiedziałabym, że jest stworzona do tego, by zwolnić, zastanowić się chwilę. Nie da się jej przeczytać w jeden dzień. Jest trudna, boli, szczególnie gdy odnajdziemy w niej ułamek swojej historii. W końcu wielu z nas przekonało się, czym są toksyczne relacje... Polecam. Całym sercem. ❤