Prawda

Po pierwszym niezbyt udanym spotkaniu z autorką przy okazji jej debiutanckiej "Pułapki", do tej powieści podchodziłam z dużą dozą ostrożności. Czy czeka mnie kolejne rozczarowanie?

"Numer jeden, myślę sobie: jestem oszustką.
Numer dwa: zabiłam człowieka.
Numer trzy: mam tatuaż wmało widocznym miejscu.
Jedno ztrzech jest kłamstwem".

Symboliczne ścięcie włosów, siedem lat od zaginięcia męża, ma stanowić dla Sarah nowy początek. Chce w końcu oddzielić grubą kreską, stan wegetatywnego oczekiwania i w końcu zacząć żyć na nowo.
Niespodziewany telefon o odnalezieniu Philippa, wywraca dotychczasowy porządek. Tyle, że mężczyzna, który podaje się za męża Sarah wcale nim nie jest i tylko ona jest o tym przekonana.

Wydarzenia śledzimy z narracji pierwszoosobowej głównej bohaterki. Poznajemy jej bogaty wewnętrzny świat, mamy wgląd w tysiące przemyśleń, emocji, przeżyć i wspomnień.
Nie jest to jakaś porywająca historia bo więcej w niej opisów i tła obyczajowego niż napięcia czy akcji, ma jednak w sobie jakąś tajemnicę, która kusi by ją odkryć.

Po pierwszym zachwycie mój zapał przygasł, bowiem Sarah nie zrobiła nic by zdemaskować oszusta, niby próbowała lecz nikt jej nie słuchał. Na dodatek nie ma wokół żadnej osoby, która mogłaby potwierdzić jego tożsamość, czy to nie dziwne?
Jest ciekawie i tajemniczo, jednak to wszystko wydaje się być zbyt naciagane, oderwane od rzeczywistości. Mam mieszane uczucia, lubię grzebanie w ludzki...

Już od początku mamy przedstawioną tajemnicę głównej bohaterki i rozpoczyna się podejrzliwość co do jej wiarygodności. Jednak stopniowo otrzymujemy spostrzeżenie z drugiej strony i jak się okazuje, nie wszystko jest tak przewidywalne i oczywiste jak zakładaliśmy. Wątek jest, podstawa jest. A długo skrywana tajemnica dokucza i jedynym wyjściem jest podzielenie się prawdą z kimś bliskim, jednak wątpliwości i rozsterka działają jak blokada. Sarah po siedmiu latach niewiadomej dowiaduje się o odnalezieniu jej męża. Kiedy dochodzi do spotkania, czar pryska i kobieta nie jest już niczego pewna. Niestety postawiony przed nią mężczyzna, którego wszyscy uważają za jej zaginionego męża, jest dla niej zupełnie obcą osobą. Dziwne ciemne oczy, brak podobieństwa, sprawia, że kobieta jest przerażona zaistniałą sytuacją i w dalszym stopniu nie wierzy, że ktoś mógłby się tak kontrastować od jej partnera. I tak obcy wraca do domu..

Rozpoczęłam kolejną książkę autorki z wielkim oczekiwaniem, ponieważ poprzednia przeczytana książka Raabe przypadła mi do gustu. Niestety tym razem nasze spotkanie nie wpisało się w te sympatyczne. Po obiecującym początku i wprowadzeniu niewiadomych i pytań, dalsza część książki trwała i trwała, a w rezultacie nic się nie działo. Rozciąganie akcji i powtarzające się w kółko sytuacje, które niestety nie wnosiły nic do historii, nie działały na korzyść książki. Przy końcu było troszkę lepiej, jednak samo zakończenie niestety rozczarowujące i n...

"Numer jeden, myślę sobie: jestem oszustką.
Numer dwa: zabiłam człowieka.
Numer trzy: mam tatuaż w mało widocznym miejscu.
Jedno z trzech jest kłamstwem".

Prawda była gorzka, bywa też i okrutna. Często prawdzie należy stawić czoło, choć czasami chciałoby się jej uniknąć za wszelką cenę. Jednak czy prawda jest jedynie jednostronna?

Sarah już od siedmiu lat pragnie pogodzić się z prawdą o jej mężu, który zaginął podczas podróży biznesowej do Ameryki Południowej.Stara się, najlepiej jak umie, samotnie wychować swojego syna, Leo, jak również ułożyć sobie życie z innym mężczyzną. Gdy po siedmiu latach samotności odbiera telefon nie przeczuwa, że odmieni on jej rzeczywistość.Pytanie jedynie, czy prawda, której się dowiaduje zmieni jej życie na lepsze, czy na gorsze… Czy mężczyzna, który podaje się za jej odnalezionego męża, rzeczywiście nim jest? Może jest ona jedyną osobą, która zna tytułową „Prawdę”?

Thrillery psychologiczne, w mojej ocenie, mają nie tyle przerażać, o ile utrzymywać czytelnika w ciągłej dezorientacji i nieustannie wodzić go za nos. Prawda (sic!) powinna być ukryta do ostatniej stronicy, tak, aby czytelnik odkładając ją pozostał w uczuciu ogólnego rozbicia i braku możliwości rozróżnienia rzeczywistości od tego,co w książce. Tego niestety zabrakło mi w „Prawdzie”. Była ona w moich oczach bardziej powieścią obyczajową niż thrillerem psychologicznym z prawdziwego zdarzenia. Za mało tajemnic, za dużo rozciągnięcia treści. We...

Pewien biznesmen znika bez śladu w Ameryce Południowej. 7 lat później jego żona otrzymuje informację, że się odnalazł...cały i zdrowy. Kobieta, która zdążyła już na nowo ułożyć sobie życie, ma mętlik w głowie. Ale najlepsze dopiero przed nią, bo okaże się, że mężczyzna, który w świetle jupiterów wysiada z samolotu, wcale nie jest jej mężem.

Opis książki brzmi naprawdę intrygująco. Dzielić jedną przestrzeń z zupełnie obcym mężczyzną, wyobrażacie to sobie? Jednak na tym opisie kończy się moja euforia. Akcja powieści, choć z początku obiecująca, dosyć dynamiczna i wzbudzająca emocje, szybko robi się rozwlekła i przegadana. Fabuła (jak to w thrillerach psychologicznych) oparta jest przede wszystkim na przemyśleniach i analizach głównej bohaterki. Pewne tematy wałkowane są wielokrotnie, niepotrzebnie się przeciągając i często nie wnosząc nic do całości. Jedynym dużym plusem były rozdziały widziane oczami Obcego. Była to perspektywa bardzo tajemnicza, niepokojąca, zachęcająca do zastanowienia się “kim jest ten facet? czego tak naprawdę chce?”. Zakończenie? Tu raczej bez szokującego zaskoczenia. Przebrnęłam przez tę lekturę bez większych uniesień, choć pojawiło się kilka momentów, w które całkowicie się wkręcałam, pozwalając ponieść się emocjom. Tego wszystkiego było mi jednak za mało. Liczyłam na szalony rollercoaster, a wylądowałam na karuzeli krzesełkowej. W “Prawdzie” drzemał olbrzymi potencjał (inaczej nie zdecydowałabym się po nią sięgnąć!), nies...

Prawda.

Teoretycznie jest jedna. Praktycznie każdy może odbierać ją inaczej. Na jej pogląd wpływają emocje, przeżycia, okoliczności. Jedno jest niezmienne, prawda prędzej czy później wychodzi na jaw.

Powiem Wam, że to była naprawdę wciągająca dobra historia!

Akcja rozwijająca się z każdą stroną, trzymające w napięciu wydarzenia, niepewność i doszukiwanie się tytułowej prawdy?

Jak bardzo ból straty może wpłynąć na nasz pogląd? Jak fałszywe założenia mogą zmienić nasze intencje?

Melanie Raabe napisała książkę, którą trzeba dogłębnie przeanalizować. W czasie czytania jak i po poznaniu zakończenia. Bo wtedy jej odbiór jest inny, pełniejszy. Książka ukazuje, że przyjęta prawda nie zawsze jest słuszna, że często nasza psychika nagina ją do własnych ram.

Zakończenie książki może nie każdemu się spodobać. Może nie za bardzo pasuje do całego wydźwięku książki. Mi ono jednak bardzo odpowiada. Bo ukazuje siłę ludzkiego pojmowania świata, siłę prawdy i to, jak niedomówienia mogą zniszczyć życie.

Chyba muszę publicznie powiedzieć, że mam specyficzny gust jeśli chodzi o thrillery psychologiczne. Lubię gdy autor totalnie mną zamiesza, wstrząśnie, a na koniec okaże się, że wszystko to co sobie myślałam to jednak źle myślałam. I tak ze mną zrobiła "Prawda" od Melanie Raabe.

To już drugie spotkanie z tą autorką i tak samo udane jak pierwsze. Lubię jej taki trochę dziwaczny styl, te krótkie zdania i umiejętność budowania namacalnego klimatu. Razem z bohaterką odczuwałam złość, frustrację i zadawałam sobie pytanie, dlaczego ona na to pozwala? Przeżywałam to i w momentach, kiedy nie czytałam, to i tak myślałam o tej książce. Oczywiście, rozumiem zarzuty, że trochę przegadane, że momentami się wlecze, że obyczajówka. Nawet mogę się z nimi zgodzić, ale ta powieść tak mnie intrygowała, jak już dawno mi się nie zdarzyło.

To nie będzie książka dla wszystkich, bo chwilami jest chaotyczna i niezrozumiała, może trochę zbyt uczuciowa, ale ja po przeczytaniu mogę powiedzieć, że to tylko pierwsze wrażenie i jako całość jest spójna i logiczna. Mnie się bardzo podobała i mogę ją polecić każdemu fanowi thrillerów psychologicznych.

Sarah, kobieta która żyje samotnie, z dzieckiem i czeka na powrót swojego męża. Od siedmiu lat nikt nie wie co się dzieje z Philipem, pojechał w podróż służbową i nie wrócił, nikt nie prosił o okup, nawet nikt nie wiadomo czy jeszcze żyje. Pewnego dnia kobieta odbiera telefon z Ministerstwa Spraw Zagranicznych, że jej mąż wraca do domu, został odnaleziony. Spotkanie tych dwojga na lotnisku uświadamia Sarah że to nie jest jej mąż, że to obcy człowiek tylko nikt nie chce w to uwierzyć. Obcy ją dręczy, próbuje zrobić z niej wariatkę a kobieta nie ma nikogo, kogo mogłaby prosić o pomoc.
Na początku jakoś ciężko przez nią brnęłam, nie mogłam się wkręcić w tą historię, mimo że pisana przystępnym językiem, z narracją Sarah i Obcego. Im dalej w książkę tym moje zainteresowanie rosło a fabuła wciągała aż do ostatniej strony. Zakończenie mnie trochę zaskoczyło i przyznaje się że nie takiego się spodziewałam. Na pewno warto przeczytać i wyrobić sobie swoje zdanie na temat tej książki.