Prawdziwie, do szaleństwa. Dzienniki

Są takie książki, które pobudzają naszą wyobraźnię, są takie, które dostarczają nam rozrywki lub chwytają za serce dostarczając całej gamy emocji. Ale są także dzienniki czy biografie pozwalające nam spojrzeć na życie lubianych przez nas osób.

Role które przybierają autorzy dodają im charakterystyki, z której są później rozpoznawalni. A wy z jakiej roli głównie kojarzycie Alana Rickmana?

Czytając poszczególne kartki z kalendarza jakie spisywał w swoich dziennikach Rickman odkrywamy człowieka jakim był naprawdę. Jego spostrzeżenia, wartości, trudy pracy co przekładało się na intensywność.

Ogromna ilość ról, niebywałym talent, ciekawy charakter to tylko zalążek jaki okdryjecie w powyższej książce.

#prawdziwiedoszaleństwa to najważniejsze zapiski dotyczące życia osobistego Alana Rickmana. Który zaistniał w wielu sztukach i zapisał się jego obraz na wielkich ekranach. Wspaniała pozycja dla fanów autora.

Dodatkowe zdjęcia przedstawiające jego oryginalne dzienniki budzą podziw w samej estetyce ich prowadzenia.

Alan Rickman – najbardziej znany z roli profesora Snape'a z filmów o Harrym Potterze. Po przeczytaniu jego dzienników mogę się tylko domyślać, że nazwałby mnie pewnie ignorantką (a może nawet gorzej) za to, że wrzuciłam go w ramy tylko jednej roli i to pewnie wcale nie takiej ważnej.

“Prawdziwie, do szaleństwa” to dzienniki, które aktor prowadził od 1993 roku do 2015. Rickman z tych krótkich notatek jawi się jako postać introwertyczna, zdystansowana, ale i ciepła, troskliwa. Jego sarkastyczny, ostry humor, pewnego rodzaju wyższość sprawiły, że nie da się opisać go jednym słowem. Z jednej strony wyśmiewał wszelkiego rodzaju gale czy eventy, czuł do nich jakąś niezrozumiałą odrazę, a z drugiej strony uczestniczył w nich, a nawet znajdował pozytywy takich wydarzeń.

W swoich zapiskach bez owijania w bawełnę potrafił nazwać idiotą kolegę po fachu, w nonszalancki sposób wytykając mu błędy. Zwracał też uwagę na toczące się wojny czy politykę. Rickman był świetnym obserwatorem życia. W prozaicznych sytuacjach znajdował drugie dno i określał istotę ich sensu lub brak. Szczery do bólu — krytykował filmy, którymi zachwycał się świat, dostrzegał w nich ograniczenia, zbędne sceny, które wpływały na pełen odbiór. Z wrażliwością podchodził do sztuki, kochał ją tak, jak kochał swoich przyjaciół.

Dzienniki prowadzone przez aktora pozwalają, choć odrobinę poznać go bliżej, wejść w jego głowę, dowiedzieć się co m...