Prowokacja

Prowokacja, to książka, którą mogę przyrównać do schodów. Zaczyna się bardzo interesująco i nagle. Następnie wchodzimy na coraz to wyższe stopnie i nasze zainteresowanie naprawdę wzrasta. Czasami jestem w stanie przewidzieć mikroskopijną sytuację, jednak jego dalszego przebiegu już nie. Następnie mamy przejście do kolejnych schodów, czyli fabułę, która ukazuje nam kierunek, jakby wyrwany z kontekstu. Nie wiedziałam dlaczego w momencie uwięzienia każdej z osób opowiadał coś, co dla mnie początkowo było nie związane z tematem. Następnie wchodziłam na kolejne schody i poznawałam kolejną osobę podstępem zwabioną do poprzedniej. Ponownie wszystko trzymało w napięciu do momentu, kiedy kolejne abstrakcyjne rzeczy przez porywacza zostawały poruszone. Cały prowokator prawie do samego końca uchodził dla mnie jako osoba chora psychicznie, która starała się sprecyzować uwięzionym swój świat. Oczywiście na tym się nie kończy. Ta abstrakcja trwa i bawi się z nami w najlepsze. Poza chwilami, kiedy nie zawsze interesował mnie temat poruszanych zagadnień przez porywacza, czytałam ją w napięciu. Jakbym siedziała na szpilkach i kiedy wykonywałam ruch, pewne opisy mogły zaboleć.
Książka składa się z przeskoków czasowych, które były pod koniec zgrabnym połączeniem.
A o czym jest?
Kiedy dwóch dziennikarzy natrafiło na chwytliwy temat pewnego romansu, od razu zaczęli składać z niego artykuł. Nawet nie sprawdzili, czy dane informacje były prawdziwe. W pewnym momencie sami popadli w ...