Przeznaczeni miłości

Dla tych, którzy znają "Uwięzione serca" "Przeznaczeni miłości" będą jak wejście na minę.
Dla tych, którzy nie znają - również.
Naturalną rzeczą jest - i ja to rozumiem - że wraz z kolejnymi tomami cyklu, przeszłość ich bohaterów jest co raz bardziej zagmatwana a towarzyszące im okoliczności co raz bardziej dramatyczne i zatrważające.Jednakże tym razem Burrowes poszła na całość i popełniła parodię samej siebie.
Zupełnie jak nie ona. Albo jak ona, tylko pisząca na akord.
Nie pasowało mi tu wszystko: To, że po latach nieobecności laird wraca do domu oczekując, że żona, którą porzucił w dniu ślubu ochoczo rzuci mu się w ramiona i rozłoży nogi. Jego porządki, jakby czas stanął w miejscu i tych dziewięciu lat w ogóle nie było. Uczucie wielkie i namiętne, które strzela dosłownie znikąd.Pstryk! - I Michael z Brenną żyć bez siebie nie mogą.
Maeve plącze się po wydarzeniach niechciana, na wpół zapomniana. To samo Lachlan i krewni Brenny. Michael gdzieś znika, pojawia się za to Sebastian St.Claire, który właściwie nie robi nic.
Groch z kapustą i dmuchany ryż. Niby wszystkiego w bród a w misce pusto.
Wydawnictwo Amber też książce nie pomaga. Literówki, błędy stylistyczne i gramatyczne.
Jakby język polski w niczym nie różnił się od angielskiego. I to też było przykre.
Owszem, jest w książce kilka zabawnych zdań, ale to za mało, by polubić ją jakoś bardziej.
"Przeznaczeni miłości" to tragedia. Austriackie gadanie.Chaotyczne, irytujące, absurda...