Więźniowie miłości

Nie potrafię wyrażać się o "Więźniach miłości" nie myśląc o Karyn Monk.
Zapewne przez miks słów "romans"+"więzień"+"miłość", które zostawiły niepoprawnie pozytywne skojarzenia. To jest, zdaje się, przeniesienie. Monk jest niesamowita, Burrowes mnie urzekła. I od razu chcę powiedzieć, że w prywatnych rankingach stawiam tytuły obok siebie. Nie tylko z racji podobieństwa, ale dlatego, że książki są rewelacyjne. Jest w nich coś prawdziwego, poruszającego, co chwyta za serce. Bo "Więźniach miłości" jest coś wzruszającego. Być może za sprawą Gillian i Christiana. Burrowes kreśli fascynującą, niezwykle klimatyczną historię. Prostą w formie, lecz oddziałującą na emocje. Subtelną i jednocześnie wyrazistą. Nie ma tu nagłych porywów uczuć czy eksplozji pożądania. Miło jest poczytać o bohaterach, którym rozum nie poszedł w koronki, kiecki czy węzeł fularu. Nikt nie głupieje nagle i nie dostaje małpiego rozumu. Seks nie stanowi o sensie lub osi fabuły. Podoba mi się, że brak tu scenek z rodzaju "spojrzeli na się i skoczyli do łoża uskuteczniać cuda i dziwy". Wbrew pozorom ma to swój urok. Burrowes stopniuje uczucia i relacje bohaterów. Oboje są ofiarami daleko posuniętej przemocy i składają swoje życie od nowa. A przynajmniej to, co z niego zostało. Ich uczucia dojrzewają, zmieniają się, zmieniają się też oni sami. Szalejące furie zakopują topór wojenny by odnaleźć spokój przy ogniu kominka i pomarańczach. Niewątpliwie pod wpływem nie do końca prawego pułkownika.
I to też jest pi...