Opinia na temat książki Przystań w Sosnowej Polanie

Są w życiu każdego człowieka takie chwile, gdy świat wali się na głowę zupełnie bez ostrzeżenia. Podobnie było w życiu bohaterek powieści. Nestorka rodu Zofia zapada w śpiączkę, rokowania lekarzy są raczej złe, ale tak jak przypadku każdego niedotlenienia mózgu, ważne jest stymulowanie chorego, bo nigdy do końca nie wiadomo jak organizm zareaguje.
Tu opieki nad chora podejmują się trzy córki. Każda z innym bagażem życiowym i innym kontaktem z rodzicielką. Początkowe skrępowanie sytuacją mija, a kobiety rozpoczynają rozliczanie się z matką. Na światło dzienne wyciągane są historie sprzed lat, mocno rzutujące na relacje wszystkich w rodzinie. A i sama chora w swoim półsnie przeżywa na nowo swoje życie.
Powieść ta nie jest ot takim zwykłym czytadłem na gorące dni, bo autorka za pomocą swoich bohaterek zmusza czytelnika do postawienia się właśnie w takiej sytuacji jakiej są one. Tym samym wkraczają mysli mówiące: co ja zrobiłabym w takiej sytacji? A może ktoś przeżywał taki dramat i jak radził sobie w nim.
To także znakomite spojrzenie na rodzinę z punktu widzenia poszczególnychjej członków. Przychodzi także na myśl refleksja, że każda decyzja nas rodziców w stosunku do dzieci, niesie ze sobą ogromne konsekwencje, czasem na całe życie. Niby wszyscy o tym wiemy, ale śledząc kolejne karty powieści, jakoś bardziej to sobie uzmysławiamy.
Powieść niesie ze sobą ogromny ładunek emocjonalny poszczególnych bohaterek, przerzucany na czytelnika, aby jeszcze bardziej zintensyfikować doznania.