Opinia na temat książki Przystań w Sosnowej Polanie

Fabuła opowiada o trudnych relacjach w rodzinie. Dziewięćdziesięcioletnia Zofia, matka trzech córek, zapada w śpiączkę i jest w szpitalu. W tym czasie przewija się jej głowie całe życie, od dzieciństwa przez dorastanie w okresie wojny, po trudne czasy powojenne. W szpitalu odwiedzająją ją córki i aby pomóc w wybudzeniu ze śpiączki, opowiadają o swoim życiu i mają żal do tego jak były traktowane. Oskarżają ją o trudne dzieciństwo, możliwości rozwoju swoich pasji.Matka "nie rozumiała pasji swoich córek, nie umiała dostrzec muzycznego talentu Cecylii ani plastycznych zdolności Bogny. Nie mobilizowała ich do rozwijania pasji, wręcz zniechęcała; nie wymagała, by dawały z siebie wszystko i chciały od życia czegoś więcej." Każda z nich miała inne pasje , Aniela miała zainteresowania literaturą, Bogna plastyczne, a Cecylia muzyczne. Cecylia: "Mam jej za złe, że pozbawiła mnie wielu szans, że ze mną nie rozmawiała, nie troszczyła się o mnie, nie poświęcała mi uwagi."

Książka zmusza do refleksji o życiu, przemijaniu i relacjach w rodzinie. "Tak szybko minęło jej życie. Prawie cały wiek niczym kilka mgnień lata. Nie sądziła, że będzie żyła tak długo i że to będzie tak trudne, ciężkie, mozolne. Życie, którego nie wybierała. Samo się wybrało, samo przyszło i się toczyło. I żyła tak, jak leciało, jak zdołała, jak potrafiła, jak wydawało jej się, że powinna. Nie tak, jak by chciała." Nieoczekiwanie pobyt w szpitalu matki, zbliża siostry do siebie, częściej się spotykają i rozmawiają ze sobą.