Przystanek Auschwitz

“Dzieci o twarzach bez uśmiechu, z przedwczesną powagą w spojrzeniu, błąkały się pomiędzy barakami, oczekując zmian. Ich oczy spoglądały ze zdziwieniem i smutkiem. Dziecinne myśli zamknęły się w kręgu bez wyjścia.
Dlaczego nie mogę przebywać z rodzicami? Dlaczego nie mogę być w swoim domu, spać w swoim łóżku z czystą pościelą? Dlaczego nie mogę chodzić do szkoły? Dlaczego odebrano mi swobodę i zamknięto w obozie koncentracyjnym?
Dlaczego jestem przestępcą i numerem?
Dlaczego? Dlaczego? Dlaczego?”

“(...) - synku, błagam cię, odejdź-szepnął ojciec ze łzami w oczach. - Nie ma innego wyjścia musimy się rozstać. Na pewno spotkamy się jeszcze. A teraz odejdź bo on cię zabiję.”

“(...) Dopiero silne uderzenie gołe plecy, a potem w głowę i jeszcze raz w plecy zwolniło jego uścisk i chłopiec upadł pod nogi rozwścieczonego Niemca. Ten nie przestawał bić. Uderzeniom pejcza towarzyszyły wymierzane z siłą kopniaki. Krwawiącego, nieprzytomnego Tadka zawleczono do baraku.”