Opinia na temat książki Ptaki ciernistych krzewów

,,Pewna legenda opowiada o ptaku, który śpiewa jedynie raz w życiu, piękniej niż jakiekolwiek stworzenie na ziemi. Z chwilą gdy opuści rodzinne gniazdo, zaczyna szukać ciernistego drzewa i nie spocznie, dopóki go nie znajdzie. A wtedy wyśpiewując pośród okrutnych gałęzi, nadziewa się na najdłuższy, najostrzejszy cierń. Konając, wznosi się ponad swój ból, żeby prześcignąć w radosnym trelu słowika i skowronka. Jedną, najświętniejszą pieśnią, za cenę życia. Cały świat zamiera, aby go wysłuchać, uśmiecha się nawet Bóg w niebie. Bo to, co najlepsze trzeba okupić ogromnym cierpieniem... Przynajmniej tak głosi legenda".
Nie pamiętam kiedy tak bardzo trzęsły mi się ręce podczas pisania recenzji. Skoro tego nie pamiętam zaryzykuję stwierdzenie, że nigdy. To nie przez, a dzięki historii z jaką przyszło mi się zmierzyć. Ptaki ciernistych krzewów pamiętam z dzieciństwa z ekranu telewizora. Długo nie rozumiałam tego dzieła. Kobieta zakochana w księdzu, a ksiądz w kobiecie. Pomyślałam, że miłość jest jednak dziwna i popłakałam się. Wystraszyłam się tego, że zakocham się kiedyś w koledze z klasy, który siedzi ze mną w ławce, a wcale mi się nie podoba. Jednak od tego czasu wydoroślałam i sporo rzeczy rozumiem.
Przed przeczytaniem książki obejrzałam jeszcze raz serial. Wzruszyłam się tak jak nigdy. Kiedy ochłonęłam zabrałam się za trudno dostępną książkę. Początkowo nie dostarczyła mi tyle emocji co historia z ekranu. Ale czytając znajome fragmenty emocje puściły. Miłość jest trudna do zrozumienia i czasem do zaakceptowania. Kochać kogoś z kim nie można być.... Tego nie mogę zrozumieć. Współczuję bohaterom tej powieści, nawet jeżeli to tylko fikcja.
Kochać to nie znaczy zawsze to samo. Ode mnie 8/10.