Opinia na temat książki Puszka Pandory

Mam dylemat z oceną tej książki.
Z jednej strony, fabularnie jest bardzo dobra, zagadka zaginięcia nastolatka bardzo prawdopodobna, jego rodzina i przyjaciele - ich emocje i reakcje bardzo prawdziwe. Podoba mi się wątek pani Basi i jej męża, trochę może za łatwo przyszło rozwiązanie, ale nie czepiałabym się przesadnie, bo to właściwie nie bardzo powieść, może powiastka.
Z drugiej strony - bohaterowie mi się nie widzą. Jeszcze Klara może być, jestem w stanie zrozumieć jej niechęć do zmiany współpracownika, nerwową reakcję na Antoniego, nawet to, że jej przeszkadza będąc w pobliżu, bywa tak, że ktoś całkiem obcy drażni człowieka straszliwie.
Niestety, Antoni to już porażka na całego - przenosi się z Warszawy, bo przed czymś ucieka (ale nie dowiadujemy się, przed czym właściwie), zachowuje bardzo nonszalancko i mimo faktu, że Klara jest zamężna - usiłuje ją poderwać, bo kręci go jej niechęć. Nie lubię takich typów. W dodatku autorka w końcówce pozwoliła sobie na zdanko, w którym Antoni przyciąga Klarę do siebie i zaczyna całować - i co? Klara tak po prostu nie reaguje? Nie daje mu w pysk, skoro tak ją drażni i tak go nie lubi? Mało prawdopodobne i wkurzające. Nie jestem pewna, czy chcę wiedzieć więcej o tych bohaterach, nie dali się polubić, a tego potrzebuję do czytania dalszych ciągów.