Reign of Madness

Drugie tomy w większości znanych mi cykli powieści fantasy są najczęściej wyrazem bezsilności autorek i autorów, zmuszonych rozwijać swoją fabułę udając przy tym, że potrafią wymyślić coś dorównującego atrakcyjnością pomysłom z pierwszej części. Pani K. Kade w drugim tomie cyklu "Kronik mroku" poszła jednak o wiele dalej i zdecydowała się rozwijać swój całkowicie nieoryginalny, pierwotny pomysł cudownego wybrańca, w sposób dorównujący emocjonalnej atrakcyjności relacji z państwowych pogrzebów w Korei Północnej. Główny bohater, Rezkin przez niemal 500 stron płynie statkiem na turniej, manipulując grupką arystokratów, by zmienić ich w swoich zwolenników. I płynie. I płynie. I jeszcze (.....!!!) płynie. Nic się nie dzieje oprócz dyskusji. Nieustannie wałkowanie równie ważkich co nużących kwestii lojalności i władzy przypominało mi bezmiar oceanu pomiędzy nielicznymi rafami wydarzeń popychających akcję powieści w stronę niespecjalnie dramatycznej końcówki.

Tak naprawdę bohater zajmuje się w tym tomie zbieraniem na tyle licznej ekipy swoich zdolnych towarzyszek i towarzyszy, żeby miał kto ginąć w kolejnych trzech książkach. Wszystko mu się oczywiści udaje, nie popełnia żadnych błędów, potrafi wszystko i nigdy nie miewa żadnych wątpliwości. Tak przyziemne sprawy jak seks, sranie i szczanie nie dotykają jego posągowej sylwetki z czarnym mieczem, którą z podziwem obserwują zaślinieni od chęci składania hołdów arystokraci i plebejusze. Rezkin co prawda włamuje się, mordu...

Ta część była zdecydowanie lepsza, zwłaszcza druga połowa. Pierwsza była trochę przegadana.

Przyjrzyjcie się okładce, bo ten mężczyzna sporo namiesza, ale nie zdradzę co i jak. Nie wiem jak wy, ale ja oczami podążam za Rezkinem, ponieważ tak godnego przeciwnika każdy chciałby mieć przed sobą. Wstępnie w pierwszym tomie poznałaś Rezkina i to z kim przyszło mu podróżować.

Jeżeli jakimś trafem jesteś jeszcze przed poznaniem 2 tomu to musisz szybo nadrobić, bo tutaj sporo się dzieje, a mianowicie Rezkin wraz ze swoimi towarzyszami dociera do Skutton gdzie odbywać się będzie turniej i na którym ma nadzieje znaleźć Farsona – adwersarza. Nie będę pisała kto z kim, dlaczego tak, a nie inaczej, bo zabrałabym całą frajdę w poznaniu przygód jaki nasz powiernik mieczy przeżył.

Książka według mnie w żaden sposób nie jest trudna w jakieś nazewnictwo, sytuacje, które są trudne do zapamiętania czy zrozumienia akcji jaka ma miejsce wiec dla mnie to mega duży plus, bo przyznam się, że z tym mam dość duży kłopot, dlatego później posiłkuje się notatkami jakie stworzyłam w trakcie czytania.

Rezkin to dla mnie ideał kawalera do wzięcia i tutaj kieruje te słowa to żeńskiej części czytelniczej. Dobry, mądry, kulturalny, ale w uroczy sposób ma kłopot z rozpoznaniem pewnych sytuacji dwuznacznych i w kontakcie z kobietami. Nie rozumie np. jak kobieta kokietuje Jego co czytając wygląda komicznie. Jeżeli popatrzymy przez pryzmat wojownika to jego umiejętności posługiwania się mieczami i nie tylko jest godny podziwu. Honor dla nieg...

Drugi tom historii Rezkina trafił w moje gusta.

Autorka ma wybitną umiejętność powtarzania tego samego żartu po stokroć sprawiając, że on wciąż jest śmieszny. Podziwiam i gorąco polecam!

Lekka fantastyka, idealna jako comfort read.

Po świetnym „Powierniku mieczy” z niecierpliwością czekałem na kolejne części „Kronik mroku”. O ile do pierwszego tomu można było mieć pewne zastrzeżenie, to teraz mam wrażenie, że autora wyciągnęła wiele wniosków z poprzedniej powieści. Przede wszystkim przedstawiony świat został o wiele bardziej rozbudowany i poznajemy więcej szczegółów o innych państwach, historii oraz polityce. Tak samo z fabułą, staje się ona bardziej wielowątkowa i skomplikowana, choć nadal skupia się głównie na Rezkinie i jego drodze. Jednakże, według mnie największym atutem książki są bohaterowie, oczywiście Rezkin, ale i nowe postaci, podróżujące z młodzieńcem i jego przyjaciółmi. Nie ma wcale wrażenia, że jest ich za dużo lub są wciśnięte na siłę. Ponadto, podoba mi się jak budowane są relacje między bohaterami, nie są one sztuczne, a rozwijają się stopniowa i prawdziwie. No i sama fabuła, która nie dość, że jest ciekawa to obfituje w wiele zwrotów akcji i dynamicznych wydarzeń. Dzięki temu książkę czyta się z zapartym tchem i ciężko się od niej oderwać. Końcówka sprawia, że już nie mogę się doczekać kolejnego tomu przygód Rezkina.

Po więcej recenzji zapraszam na Instagrama @chomiczkowe.recenzje

„Królestwo obłędu” to 2 tom cyklu Kroniki mroku autorstwa Kel Kade. Moim zdaniem bardzo różni się od tomu pierwszego. Tutaj akcja skupiona jest na drodze na turniej w Skutton oraz samym turnieju. Jest więcej kreacji świata, polityki i w końcu zostaje rozwinięty temat działania magii i myślę, że w następnych tomach niejedno może nas pod tym względem zaskoczyć.

Ta seria to przede wszystkim dobra rozrywka, która nie każdemu przypadnie do gustu ze względu na humor. Ten nadal bardzo do mnie trafia, chociaż było go mniej niż w 1 tomie. Bohaterowie są ciekawi, chociaż część arystokracji mi się ze sobą zlewała. Rezkin trochę ewoluował, miał kilka w miarę mądrych, życiowych przemów, podobało mi się to, jak motywował innych do działania i umiał wybrnąć z każdej dyskusji.

Irytuje mnie chyba tylko podejście kobiet do Rezkina – prawie każda go podrywa lub sugerowane jest, że Rezkin jej się podoba.

Po końcówce, która była świetna, nie wiem czego spodziewać się w następnym tomie.

tłumaczenie Piotr Kucharski