Opinia na temat książki Rękopis znaleziony w Saragossie

Był delikatny problem z czytaniem tej książki. Słaba pamięć.

Opowieści snute przez kolejnych bohaterów są ciekawe i zajmujące, wzajemnie się zazębiają i tworzą bardzo ciekawą strukturę. Taka „baba w babie”, matrioszka, jak to kiedyś zgrabnie porównał Janusz Tazbir. Ale właśnie nawałnica tych historii i ich bohaterów z łatwością może wprowadzić przeciętnego czytelnika w konfuzję. „Konstrukcja szkatułkowa”- ładnie i oryginalnie to brzmi, ale jest dość uciążliwe na dłuższą metę, do tego nie za bardzo można sobie pozwolić na przerwy w lekturze, chyba że koniecznie chce się wracać do wcześniejszych historyjek, aby sprawdzić pewne fakty czy bohaterów.

Sympatycznie się czyta książkę klasyka, który nie przynudza, pisze z jajem, swadą i samym swoim życiem mógłby zainteresować wielu amatorów literatury awanturniczej.
Potocki to nie Dumas. Jasne, chodzą w tej samej lidze, u obu można odnaleźć cechy wspólne, ale porównanie ich do siebie jest trochę naciągane.
Potocki często pisze o grozie, duchach, widziadłach i mistyce trzech wielkich religii monoteistycznych, a Dumas kojarzy mi się bardziej z zemstą, determinacją i sprytem który je wspiera („Hrabia Monte Christo”), albo frywolną opowieścią z gatunku płaszcza i szpady, jak jego muszkieterowie. U obu jest sporo humoru, pisania o miłości i dumie, tony intryg, ale historie Potockiego dotykają szerszego spektrum tematów.
Pozostaje pytanie: jakim cudem to nie jest pełnoprawna lektura szkolna? Czemu nie dać młodzieży czegoś, co można przeczytać bez zaciskania zębów? Tego się raczej nie dowiem nigdy. Ale tak czy inaczej z Potockiego i jego dzieł możemy być dumni, w przeciwieństwie do kilku pisarzy z „kanonu”, którzy bardzo skutecznie zniechęcają uczniów do czytania czegokolwiek.