Opinia na temat książki Relikwiarz

Poszukiwałam książkę, którą kiedyś zaczęłam czytać i ją porzuciłam. Miałam parę kandydatów, gdyż zdarza mi się rozpoczynać parę książek, żeby skoncentrować się na jednej, a resztę odstawić na półkę. Wybór padł na tę książkę, gdyż jest dość gruba (600 stron) i doszłam do wniosku, jak przeczytam, to jej się pozbędę i zwolni się dużo miejsca na półce. Zniechęcił mnie mały druk, ale też okazało się, że to drugi tom cyklu. Na szczęście dla mnie, w drugim tomie została przedstawiona cała akcja z poprzedniego tomu. Mnie oszczędziło to czytania poprzedniej książki, ale dla kogoś, kto czytał poprzednią książkę, to są dłużyzny. Chociaż pod koniec tego tomu rozwiązuje się jeden z wątków poprzedniego tomu.

Zaczyna się ciekawie, policyjni nurkowie znajdują dwa szkielety zagrzebane w mule na dnie rzeki opływającej Manhattan. Szkielety są be głów i noszą dziwne ślady. Pierwszy z nich okazuje się ciałem córki jednej z najbogatszych mieszkanek Nowego Jorku. Dlatego też cała nowojorska policja postawiona jest w stan gotowości, aby jak najszybciej znaleźć sprawcę lub sprawców tej zbrodni. Drugi, nieznany posiada liczne deformacje kości. Dlatego też do zespołu śledczych dołącza Margo Green, kustosz Muzeum Historii Naturalnej. Według mnie akcja powieści coraz bardziej przybliżała ten thriller w stronę powieści fantastycznej.

Ciekawym zabiegiem, choć nie nowatorskim jest umieszczenie głównego wątku akcji w nowojorskich kanałów, które tworzą tam miasto pod miastem, może tak samo liczne jak to nad nimi. Ludzi tych nazwano „kretami”, a część z nigdy nie opuszcza podziemi. Krety nie chcą, aby niepokoili ich ludzie „z góry” i gotowi są zabijać, aby chronić swoje tajemnice. Natomiast wątek z dziennikarzem Smithbackiem był męczący.

Na pierwszej stronie przeczytałam, że czyta się z dreszczem emocji. Jakoś nie zbudzały we mnie dreszcze emocji opisy kolejnych knajp i mieszkań, odwiedzane przez bohaterów, ani długie dyskusje nic niewnoszące do akcji. Z tyłu przeczytałam, że czytanie tej powieści jest jak przejażdżka kolejką wysokogórską. Ja jednak przez pierwsze 400 stron miałam wrażenie, że jadę wozem drabiniastym ciągniętym przez szkapę po błocie. Co kilkadziesiąt stron autorzy serwowali mi kolejnego trupa, abym może nie usnęła w trakcie czytania. Nawet przez ostatnie 200 stron, gdy akcja przyśpiesza, autorzy starają się ją rozciągnąć do granic możliwości. Nie mówiąc o tym, że serwują nam dziwne teorie na temat DNA. Okazuje się, że według autorów metan jest cięższy od powietrza, a szkorbut wywołuje brak witaminy D.

Książka okazała się bardzo przeciętnym, pełnym dłużyzn nudnym kryminałem, do tego serwującym nam różnego rodzaju bzdury. Jedyny plus, że zaliczyłam kolejny punkt wyzwania.