Opinia na temat książki Rzeczy

„Rzeczy” Pereca zaczynają się jak lektura miesięcznika o najpiękniejszych wnętrzach. Nad otomaną – mapa morska, pod jedwabnym modlitewnikiem – kanapa pokryta jasnobrązowym aksamitem. Trzy półeczki z bibelotami: bryłki agatu, tabakierki, ostrosłup z kryształu. Wszystko „brunatne, rdzawe, płowe, herbaciane”. W łazience – miedziane kurki w kształcie łabędziej szyi, róża w kielichu, srebrny świecznik z abażurem z perłowego jedwabiu… Ale to wszystko „byłoby”. Wznosiłoby się, a nasz wzrok ślizgałby się po. Nawet chodnik ustępowałby przed, a okucia połyskiwałby.

Oto pełen zapis pragnień dwojga dwudziestolatków. Wszystko u nich jest „jakby”.

Sylwia i Jerôme żyją marzeniami o bogactwie i przedmiotach, które będą ich definiować. Zaplanowali już swój dom – wyznacznik luksusu i dobrego smaku. Obraz ich wysokiej pozycji społecznej, klasy i przenikliwości w doborze gustownych, diabelnie ekskluzywnych rzeczy. Chwilowo przeprowadzają ankiety i czekają na dzień, kiedy spełnią się ich marzenia. Oblepieni pragnieniami jak miodem, nie robią nic, by cokolwiek zmienić. Są pozbawieni przeszłości i tradycji, samotni, puści w środku. Ratunkiem ma być wyjazd do Tunezji i mocna dawka egzotyki po francusku. Jednak przyjęcie posady nauczycieli w zabitej deskami wiosce zamiast poczucia wyzwolenia przyniesie klęskę totalną. Tutaj bowiem doświadczą nie tylko pustki duchowej, ale pustki rzeczywistej, która najbardziej im doskwiera.

Okazuje się, że trudno jest egzystencję przemienić w życie.

Jakże cudnie czytało się Pereca! Jak wspaniale kreślił obraz konsumpcjonizmu w najbardziej wypranej, bezbarwnej formie. „Rzeczy” mają 55 lat i zupełnie się nie postarzały. Warto zwrócić uwagę , że ostatni rozdział – w przeciwieństwie do pierwszego i nieustannego „byłoby” – napisany został w czasie przeszłym. To przecież oulipo, Perec bawi się formą, my zaś musimy czytać uważnie.