Serce

Nie wiem czy książka przetrwa próbę czasu, ale na pewno odpowiada na pytania mojej generacji. Może inaczej, nie odpowiada, ale podejmuje pytania nurtujące moją generację.
Bohaterką jest Wika, dziewczyna z Polski, która z chłopakiem, narzeczonym Staśkiem wyjeżdża do Szwajcarii, żeby zarobić na studia, wesele i żeby poznać świat, coś zobaczyć, a potem, żeby za granicą zapomnieć o problemach rodzinnych.
Najważniejszym elementem książki jest narracja, narratorka i to jak ona widzi świat wokół. Odpowiadają temu zdjęcia, jakieś takie przybliżone i nieoczywiste. W toku książki widać konfrontację mentalności dziewczyny, jej tożsamości jako córki, studentki, Polki, z tym co widzi na świecie. Już pierwsza praca pomywaczki szyb na stacji benzynowej w Niemczech konfrontuje ją z tym kim jest i kim może być. Pokazuje jej nowe możliwości. Potem dziewczyna dostaje pracę u dwóch kobiet, najpierw jako osoba towarzysząca, a następnie jako opiekunka. W międzyczasie popada w rozmaite problemy osobiste. To wszystko sprawia, że Wika musi zastanowić się kim jest i zacząć patrzeć na świat jak dorosła osoba.
Książka nie przynosi gotowych rozwiązań, ale sprawia, że zaczynamy zastanawiać się nad sobą. Wydaje mi się, że takie zderzenie kultur doświadczają wszyscy wyjeżdżający za granicę. Książka jest więc osadzona w życiu, a jednocześnie inna niż inne powieści, bo bardziej wewnętrzna.
Bardzo trudnym wątkiem był ten o pielęgnacji starszej osoby. Wiele było fizjologii, smrodu i łez. Al...

SŁOWA PEŁNE MAGII

Ile razy zdarzyło Wam się, że jakaś książka uwiodła Was od pierwszego zdania? Niewiele, prawda? Miłość od pierwszego wejrzenia też przydarza się raczej rzadko. Ale jak już się zdarzy, to od razu wiecie, że wpadliście jak śliwka w gwóźdź. Nieważne że on/ona ma włosy czarne jak noc, a przecież od zawsze mieliście skłonność do rudzielców. Co z tego, że słucha tych okropnych Zeppelinów, kiedy Wy zaczynacie dzień od ustawionego w budziku swingowego hitu Michaela Buble. To wszystko przestaje mieć znaczenie. Liczy się tylko, żeby była obok. Albo był.

 

I to jest właśnie przypadek tej książki. Zostałam zauroczona na amen. Wciągnięta przez jakiś wir, bez wątpienia za sprawą czarów. Bo ta książka jest magiczna. Chociaż opowiada o sprawach trudnych i ostatecznych, nie przygnębia, tylko dodaje sił. To pasjonująca opowieść o poszukiwaniu tożsamości, napisana pięknym, niezwykle plastycznym językiem, odnajdująca w zwykłych przedmiotach i czynnościach magię, której nigdy byśmy tam się nie spodziewali. 

 

Pozytywna energia tej książki nie bierze się znikąd. Przez cały czas czytelnik ma wrażenie, że obcuje z czymś do głębi prawdziwym, że razem z bohaterką przechodzi na kolejne etapy wtajemniczenia, że razem z nią przepoczwarza się i coraz bardziej odkrywa siebie. Wrażenie to jest na tyle niesamowite, że chcielibyśmy w tym szkatułkowym świecie trwać i trwać, i dalej odkrywać nowe horyzonty. Niestety, wszystko się kiedyś ko...