Się żyje. Kora

Nie polubiłam się ani z książką, ani z jej bohaterką. Napisana jest nieźle, czyta się szybko, ale w gruncie rzeczy ten szybki opis nie pozwala poznać bohaterki, nie dowiadujemy się, co myślała lub czuła, a jedynie - co się z nią działo.
Sama Kora też do mnie nie przemówiła, te jej wypowiedzi, które zostały zacytowane, wyraźnie pochodzą z wywiadów i stanowią kreację, a jej sposób bycia i życia rozmija się z moim podejściem do świata.
Rozumiem traumę, którą przeżyła jako dziecko oddane do sierocińca, to faktycznie jest trauma na całe życie, takie rozdzielenie z rodziną i środowisko, które przez malucha jest odbierane jako skrajnie opresyjne (nie zamierzam negować faktu, że siostry mogły być okrutne), rozumiem także, że takie przeżycia zostają i bolą i tego się nie czepiam, ale reszta?
Opis środowiska artystycznego Krakowa z lat '70 odstręcza, bo skoro "wielcy artyści" żeby czuć się docenieni i podziwiani mieli potrzebę wykorzystywania emocjonalnego ludzi słabych czy niepełnosprawnych, to dla mnie nie ma to nic wspólnego ze sztuką i artyzmem i nazwałabym to brzydko, tyle, że może nie wypada się wyrażać.
Niepokorność i chęć stanowienia o sobie bohaterki owszem, podobały mi się, ale forma w jakiej się to wyrażało - już nie za bardzo. Nie mam problemu z faktem, że ktoś żyje w związku otwartym (choć akurat tu tak nie było), że lubi wolną miłość i uprawia seks kiedy ma ochotę i z kim ma ochotę, bo jest to niezbywalne prawo człowieka, ale jak każde prawo ...