Siódmy krzyż

Jest to książka, która na mojej półce czekała na przeczytanie od lat - czekała na swój dzień, bo już sam tytuł sugerował 'coś ważnego'. I nie zawiodłam się. Jest to 417 stron drobnego druczku, ale warto.
Jest to książka o Niemczech Hitlera, sprzed wojny, gdy obozami władza zdobywa władzę absolutną w kraju. Jest to już literatura obozowa. Rzeczywiście czytelnik współprzeżywa wraz z bohaterami, czuje strach i zastanawia się, jak postąpiłby, czy byłby silny, czy słaby, broniłby życia, czy słusznej sprawy.
Ważnym problemem książki jest spojrzenie na Niemców jak na ludzi i pokazanie, że Tam również zadziałał aparat terroru, że była opozycja, którą tłumiono.
Dla mnie ciekawe postacie to: Georg Heisler, Zillich, Franz, Elli i jej ojciec i państwo Kress, gdyż w pełni pokazują meandry życia i wyborów Niemców wobec kryzysu lat dwudziestych XX wieku i rodzącego się hitleryzmu.

Do lektury "obozowej" książki Anny Seghers podeszłam raczej z niechęcią. W okresie szkolnym namiętnie czytałam polską literaturę na temat więźniów obozów koncentracyjnych: "Dymy nad Birkenau", Nałkowską, Borowskiego. I wtedy doszłam do wniosku, że wszystkie te obozowe dzieła literackie zdają się być sztucznym tworem w porównaniu do zapisków Stanisława Grzesiuka, prostego chłopaka z kapeli Czerniakowskiej, który spisując swe wspomnienia z pobytu w obozie nie starał się tworzyć literatury, tylko chciał być autentyczny. Wracając jednak do tekstu niemieckiej pisarki, muszę powiedzieć, że pozytywnie mnie zaskoczył. Spośród siedmiu uciekinierów tylko jeden miał szczęście trafić na ludzi, którzy potrafili spojrzeć poza czubek własnego nosa i sprzeciwić się reżimowi. Ale to nie oznacza, iż inni Niemcy byli na wskroś zepsuci, kochali Hitlera i zdecydowanie nie chcieli pomagać. Znaczy to raczej, że system, stworzony przez nazistów był nadzwyczaj skuteczny i że późniejsza wschodnioniemiecka Stasi miała na czym się wzorować.