Siostry

Mamy tutaj spokojnie opowiedzianą opowieść, którą lekko się czyta, ale autorka jakby bardziej skupiła się na opisach pobocznych. Widzimy całą otoczkę gdzie toczy się akcja, jakie kobiety miały plany, jak nie wierzą swoim intencjom i jak my mamy im nie ufać. Cała opowieść ukazana jest nagle, kiedy to do niepełnosprawnej siostry przyjeżdża druga, by się nią zająć. My czytamy pomiędzy wierszami o jej niechęci. Podkreśla nam, że do pomocy rodzicom nie przyjechała i nagle dziwi ją, że przypomniała sobie o niej. Podobno zapowiadała swój przyjazd, lecz zauważamy, że albo jej nie wierzyli, albo wiele obietnic było z jej strony niespełnionych. Widać tutaj też różnicę w sposobie ich życia. Pola to typowa pani z wyższych sfer, która nie rozumie pracy rąk, choć o dziwo ją siostrze proponuje. Wyczuwałam tutaj duże napięcie między nimi i długo nie byłam pewna o czym tak naprawdę będzie ta opowieść. Czas biegnie tutaj jakby wolniej, zanim cokolwiek się tutaj wydarzy poznajemy ich myśli, wspomnienia czasów, kiedy jedna z nich miała romans burzliwie zakończony, czyli całą otoczkę tej książki bez większych konkretów. Wydaje mi się, że autorka celowo się tutaj z niczym nie spieszyła. Chciała dać dorosnąć postaciom, lub jakby sama częściowo dzieliła się z nami własnymi wspomnieniami. Niektóre osoby po prostu taki styl pisarski posiadają i albo się go lubi, albo nie.
Pola obecnie jest samotna i pragnie adoracji, bliskości płci przeciwnej. Kiedy ukazuje się jej dawny narzeczony, wydaje si...