Skazaniec VII. Jutro jest czyste

To już moje siódme spotkanie z więźniem 29 11, czyli Stefanem , Stanisławem Żabikowskim, zwanym też Ropuchem . Można powiedzieć że odsiedziałam z nim we Wronkach zdecydowanie większą część jego życia . Mamy lata siedemdziesiąte, Ropuch jest już mocno posuniętym w latach staruszkiem . A to znaczy że mimo wcale niezłego wciąż zdrowia, musi z lekka spowolnić . To widać w akcji książki, tom ten jest bardziej '' rozmyślający '' niż pełen akcji . Żabikowski dostrzega że jest bardzo samotny. Nigdy z nikim się jakoś specjalnie nie bratał, trzymał się możliwie z dala od wszelkich zorganizowanych grup więziennej braci ,czy to grypsujących, czy frajerów, czy nawet tych o strukturze stricte mafijnej, które to grupy zaczęły się pojawiać we wronieckich kazamatach . Owszem Ropuch ma pewien posłuch, współwięźniowie darzą go szacunkiem i nie jeden '' ważny '' osadzony zaszczyca go wypaleniem szluga w jego towarzystwie , na jego generalskiej ławeczce , jednak to przecież nie są przyjaciele którzy uwalniają od samotności . Nasz główny bohater bardzo nad tym boleje . Dużo rozmyśla o swoim życiu, o jego końcu, o przyszłości i przeszłości . Stara się też przekazać swoją życiową mądrość świeżakowi, który trafił do jego celi. Jednak z młodymi, wiadomo jak przeważnie bywa . Młodość ma swoje prawa i lubi mądrości życiowe sprawdzać na własnych błędach i plecach , zamiast uczyć się na cudzych . Jednym ze znaków rozpoznawczych całej serii '' Skazańca '' , jest to że autor oczami Ropucha pokazuje czytelni...

Rewelacyjna, jak z reszta cały cykl. Szkoda, ze to już koniec, pozostał mi już tylko ostatni tom, który w połowie jest relacją autora z tego jak doszło do tego że zaczął pisać tę historię, pracy nad książką i wspomnień z planów filmowych.