Skazaniec. Czapki z głów!

Ucieszyłam się kiedy wreszcie ukazał się czwarty tom '' Skazańca '' . Zapowiadał się ciekawie i z opinii innych czytelników wynikało że taki właśnie jest . Ja osobiście przychylam się do tego zdania . To nadal bardzo dobra pozycja , chociaż mój entuzjazm nieco zmalał . Akcja , narracja i styl nadal świetny i dopracowany . Opowieść nadal czyta się z zapartym tchem , a właściwie połyka jak najpyszniejsze jedzonko . Zabrakło mi jednak wstawek historycznych , takich jak w poprzednich częściach , takich których nie znajdzie się w podręczniku do historii . Zazgrzytało też zwiększenie (zupełnie niepotrzebne) przekleństw . Wcześniejsze tomy obywały się bez zbytecznych bluzgów doskonale . Autor podejmuje opowieść dokładnie w miejscu w którym zostaje ona zakończona w tomie trzecim i kończy również strzałem powalającym z nóg , takim który sprawia że na piąty tom znowu będę czekać z niecierpliwością . Pisarz uchyla też lekko zasłonę skrywającą przeszłość Ropucha , ciut dostajemy informacji za co trafił do więzienia , ale to informacje bardziej by się domyślać niż wiedzieć , takie mgliste i niepełne . To wciąż bardzo dobra książka , chociaż w mojej ocenie już nie arcydzieło . Czegoś mi w niej zabrakło . Ale oczywiście kolejny tom przeczytam z wielką uwagą .

Cóż ja biedna sierotka mogę napisać...rewelacja, mistrzostwo. Nie wiem jak autor to robi, że tak potrafi oddać psychikę człowieka, więźnia, jego wzloty, jego upadki, jego myśli, jego przeżycia, zachowanie. To po prostu niewiarygodne.
Pamiętamy, że część III zakończyła się wybuchem II wojny światowej. W części IV Ropuch stara się ją przetrwać dalej przebywając we wronieckim więzieniu. Musi się odnaleźć w nowej, strasznej rzeczywistości, w której ludzie, by przeżyć potrafią zmienić się w prawdziwe bestie.
Czasami musiałam odłożyć na chwilę książkę, oderwać się od niej, gdyż opisy były tak sugestywne, tak obrazowe, że czułam autentyczny ból. Nie zdarza mi się zbyt często tak zatracić się w książce. Kiedy czytam Skazańca cała jestem w świecie Ropucha, przepadam, nie ma mnie.Jestem we Wronkach razem z bohaterem. To największy komplement, jaki autor może ode mnie usłyszeć.
Gratuluję Krzysztofie!
A za zakończenie tradycyjnie mam ochotę Cię zamordować!