Smak wiosny

To moje drugie spotkanie z twórczością tej autorki i nie ukrywam, że kiedy skończyłam czytać pierwszą część Uśmiech zimy, to już nie mogłam się doczekać kolejnego tomu. A teraz, po przeczytaniu drugiej części nie wiem, jak wytrzymam do wydania kolejnej.

Styl jakim pisze autorka jest nieco nostalgiczny, ale wplecione w zdania ironiczne refleksje powodują, że czyta się płynnie, bez tchu, mimo tego, że nic nie wskazuje początkowo na tak zwaną wartką akcję.

W fabułę obyczajową wkrada się w pewnym momencie jakaś tajemnica, ezoterycznie odbierana i trudna do racjonalnego wyjaśnienia. Moim zdaniem jest to coś w rodzaju magicznego smaczku dodanego do treść głównej. Ta pewnego rodzaju zagadkowa niewiadoma pozwala na dreszczyk emocji otulony tajemniczą magią.

Ciekawie i nietuzinkowo wykreowane postacie dodają swoistego „koloru”. Jeśli chodzi o mnie to prawie zakochałam się w tak zwanej postaci negatywnej, chociaż nie wiem czy jest to dobre określenie, bo chłopak jest swoistym indywiduum. Mam na myśli tutaj niepełnoletniego syna byłego kochanka głównej bohaterki – Igora. Ten młokos to połączenie salw śmiechu z wulkanem ironii i wiedzą na każdy temat w iście profesorskim wydaniu.

Autorka porusza w swojej powieści wiele ciekawych tematów, jednym z nich są na przykład kaczki łyski. Jest również wątek dotyczący skarbów natury, czyli ziołolecznictwo. Czasami nie mamy...

Ciężko było mi przebrnąć przez "Smak wiosny" Anny Rybkowskiej. Oj, strasznie wymęczyła mnie ta książka. Niby wiosna, a w życiu bohaterki szalała depresyjna jesień. To na co liczyłam po finale "Uśmiechu zimy" nie miało w tej części żadnego rozwinięcia i muszę przyznać, że się zawiodłam.

Przez ponad pół książki Berenika rozpacza, ponieważ została porzucona przez Bruna. Rozumiem, gdyby ona coś do niego jeszcze czuła, ale sama dopuściła się zdrady i mówiła, że miłości między nimi nie ma. Nagle o tym zapomniała i użala się nad sobą. Nie je, nie wychodzi do ludzi i o siebie w ogóle nie dba. Narzeka na brak pieniędzy, ale do pracy nie pójdzie, bo co sobie ludzie pomyślą o pani dziedziczce. Ciągle wpada na zwierzęta, które potrzebują opieki i się nimi troskliwie opiekuje, a gdy odwiedzają ją niespodziewani i bliscy goście, to wychodzi z niej prawdziwa egoistka. Dawno żadna postać nie wzbudziła we mnie tyle niechęci, a trochę książek przeczytałam. Próbuje w tej kobiecie znaleźć coś, co mnie do niej przekona, ale wraz z wiosną wyszły z Bereniki same wady, które niestety nie pokazują jej w dobrym świetle.

W książce brak jakiejkolwiek akcji. No może w ostatnich dwóch rozdziałach coś zaczyna się dziać, ale to tylko dwa rozdziały. Przez pozostałe pięćdziesiąt dziewięć, Berenika rozmyśla i pogrąża się w rozpaczy, która moim zdaniem w jej przypadku jest niezasadna.

Dwie pory roku już za mną. Zanim sięgnę po kolejną część, muszę odpocząć trochę od depresyjnej m...