Opinia na temat książki Sońka

„(…) Sonia, bardzo młoda, nażyła się i naczuła tyle, że potem już ani żyła, ani czuła.”

Życie Sońki, podlaskiej kobiety o twarzy z „pierdylionem zmarszczek”, spinają klamrą dwa wojenne sierpnie. Pierwszy sierpień to wykradzione wojenno – wiejskiej rzeczywistości kilkanaście dni, a właściwie nocy, niewyobrażalnego szczęścia z Joachimem, później jest czas zwyczajnego szczęścia, które wśród codzienności „zdarzało” się u boku Miszy i sierpniowy dzień któregoś z kolei, jeszcze wojennego roku, w którym wszystko się skończyło. Długie dziesiątki lat później to już tylko pełne rezygnacji oczekiwanie na anioła, boskiego wysłannika, który pozwoli jej odejść.

Sońka po raz pierwszy i ostatni ubiera w słowa swoje życie, przed przypadkowo spotkanym Igorem - Ignacym, reżyserem teatralnym, który na gorąco przemienia opowieść staruszki w sztukę teatralną. Pomysł zestawienia opowieści Sońki z wizjami reżysera pomaga odbiorcy odrobinę zdystansować się od okrucieństwa czasu, losu, ludzi… „Opowiadała swoje zwyczajne życie z miejsca, gdzie ludzie za krótko żyli, bo wplątała ich w szprychy historia, a ona zawsze jest przeciwko ludziom.”

Na uwagę zasługuje, zgodne z przekonaniem tamtejszej ludności, określenie ich narodowości i języka: oni nie są polskie, nie ruskie, białoruskie ani ukraińskie, oni są „swoje” i mówią „po swojemu”.

To pięknie napisana powieść. Chwilami przywodzi na myśl „Pieśni” Tadeusza Nowaka w wykonaniu Grechuty, chwilami zaskakujące dla mnie metafory, sposób widzenia i zauważania codzienności budziły skojarzenia z prozą Myśliwskiego…