Sońka

„(…) Sonia, bardzo młoda, nażyła się i naczuła tyle, że potem już ani żyła, ani czuła.”

Życie Sońki, podlaskiej kobiety o twarzy z „pierdylionem zmarszczek”, spinają klamrą dwa wojenne sierpnie. Pierwszy sierpień to wykradzione wojenno – wiejskiej rzeczywistości kilkanaście dni, a właściwie nocy, niewyobrażalnego szczęścia z Joachimem, później jest czas zwyczajnego szczęścia, które wśród codzienności „zdarzało” się u boku Miszy i sierpniowy dzień któregoś z kolei, jeszcze wojennego roku, w którym wszystko się skończyło. Długie dziesiątki lat później to już tylko pełne rezygnacji oczekiwanie na anioła, boskiego wysłannika, który pozwoli jej odejść.

Sońka po raz pierwszy i ostatni ubiera w słowa swoje życie, przed przypadkowo spotkanym Igorem - Ignacym, reżyserem teatralnym, który na gorąco przemienia opowieść staruszki w sztukę teatralną. Pomysł zestawienia opowieści Sońki z wizjami reżysera pomaga odbiorcy odrobinę zdystansować się od okrucieństwa czasu, losu, ludzi… „Opowiadała swoje zwyczajne życie z miejsca, gdzie ludzie za krótko żyli, bo wplątała ich w szprychy historia, a ona zawsze jest przeciwko ludziom.”

Na uwagę zasługuje, zgodne z przekonaniem tamtejszej ludności, określenie ich narodowości i języka: oni nie są polskie, nie ruskie, białoruskie ani ukraińskie, oni są „swoje” i mówią „po swojemu”.

To pięknie napisana powieść. Chwilami przywodzi na myśl „Pieśni” Tadeusza Nowaka w wykonaniu Grechuty, chwilami zaskakujące dla mnie met...

Musiałam odczekać kilka dni aby na spokojnie napisać co myślę o "Sońce".
Moja opinia na gorąco byłaby w połowie niecenzuralna.
Początkowo byłam pewna,że wszystkie zachwyty i wysokie oceny są zasłużone lecz im dalej wędrowałam po kartach książki tym mniejszą miałam chęć ją ukończyć.
Oprócz bohaterki o imieniu Sońka drugoplanowym "bohaterem" jest sranie.
Nie wiem czy pan autor ma na tym punkcie fobię czy wyjątkowe upodobanie do kup ale dla mnie było go stanowczo za dużo.
Zadziwia mnie to,że o sraniu z takim upodobaniem pisze wielu naszych rodzimych pisarzy.
Naturalizm ,w pewnych momentach historii jest mocnym akcentem ale jak się z kart wylewają wydzieliny to jest to ponad moją wytrzymałość.
Co się dzieje z naszą kulturą i literaturą,że nagrody dostają książki o sraniu?
Pan Karpowicz może podać rękę pani Bator,której bohatera z obwisłą moszną i rozciągniętymi gaciami będę pamiętać do grobowej deski.
Przeczytałam Bator.Przeczytałam Karpowicza i zaręczam,że nie tknę żadnej innej książki,która Jego jest!
O wsi,wojnie i prostocie życia ludzi niewykształconych można pisać mądrze,pięknie i zabawnie.
Polecam "Ludzką rzecz" pana Pawła Potoroczyna.
Tak ,wiem,że napisał tylko jedną książkę ale wolę poznać jedno arcydzieło niż stertę marnych g.....

Nie czytuję książek o miłości, tak już mam. Po "Sońkę" tez bym nie sięgnęła. Czasami jednak dobrze zrobić coś wbrew swoim przyzwyczajeniom. Karpowicz napisał piękną historię, pięknym językiem, bez grama banału, nic mi nie zgrzytało, żaden bohater nie irytował, żadna scena nie była zbędna. Oczarował mnie, miałam ochotę wypisywać cytaty, wracać do poprzednich stron, i zaraz po zakończeniu czytać jeszcze raz. Podobała mi się forma, język, wszystko.