Opinia na temat książki Sopel. Część II

Po raz kolejny zagłębiam się w świat Przygranicza stworzony przez Pawła Kornewa. Świat zimny, mroczny, pełen broni, magii, brutalności i tajemnic. Główny bohater zostaje wysłany na rajd wraz z grupką podwładnych mu ludzi. Traktując zadanie jako możliwość ucieczki od problemów, w które wpada na każdym kroku, zostawia za sobą Fort z czyhającym nań zewsząd niebezpieczeństwem i rozpoczyna wędrówkę na Północ. Jedyne co go męczy to dziwne uczucie w środku, ucisk, przeświadczenie o zagrożeniu i dziwne lęki. Sopel znów znajduje się w centrum zainteresowania różnych frakcji. Początkowe wrażenie, że popadł w paranoje odchodzi w niepamięć, zaczyna się ucieczka, gra na śmierć i życie, fart, szczęście i ból. Tym razem fabuła nie jest tak chaotyczna jak w poprzedniej część. Domysły i podejrzenia uzyskują potwierdzenie. Strach przed nieznanym zagrożeniem materializuje się, przeciwnicy zdradzają swoją tożsamość, dają szanse, możliwości, ale mimo tej na pozór pokojowej pozy trzymają w rękach amulety i celują do głównego bohatera i jego towarzyszy. Akcja obfituje zarówno w przypadki takie jak spotkanie ze stadem wilków czy chmarą wampirów, ale również przemyślane i zorganizowane ataki ze strony tych złych. Pierwsza część Sopla stworzyła liczne tajemnice, niedomówienia, rozbudziła ciekawość i zrobiła chrapkę na dalszy rozwój sytuacji. Druga daje to, na co czekali wszyscy czytelnicy poprzedniej części - rozwiązanie, śmierć, różnorakie kłopoty, nieprzewidziane wydarzenia, bójki, walki z użyciem broni i magii oraz to, na co tak bardzo czekałam - wyjaśnienia dotyczące Przygranicza będącego alternatywnym światem istniejącym równolegle do naszego. Nie zabrakło tego, co wzbudziło we mnie sympatię do tej serii - przemyśleń bohatera, szczegółowych opisów i niesamowitej wręcz spostrzegawczości. Zwykły mężczyzna chwytający się różnorakich zajęć umożliwiających przeżycie, lubiący sobie wypić, dać w mordę temu, kto krzywo na niego spojrzy oraz cechujący się porywczością i impulsywnością nagle znajduje się w centrum uwagi. Nie jest wyjątkowy. Wszystkie jego przygody to efekty zarówno niesamowitego szczęścia jak i ogromnego pecha. Ma do dyspozycji to, co każdy inny obywatel Fortu i Miasta - broń palną, noże, pięści oraz odrobinę wiedzy zdobytej podczas szkolenia na czarownika, którego nie udało mu się dokończyć. Sopel może wzbudzać zarówno sympatię jak i niechęć. Rozgrywki między grupami dążących do sprzecznych korzyści oraz postać znajdująca się w samym środku tych rozgrywek to dość powszechny motyw. Wyjątkowy natomiast jest świat przedstawiony łączący w sobie walkę i chęć spokojnego życia, militaria i różnoraką magię wykorzystywaną do przeróżnych rzeczy. Historia ta pozwoliła mi wczuć się w sytuację mężczyzny, który znalazł się w nieciekawym i niezrozumiałym dla niego położeniu. Mnóstwo pytań, zagrożeń i cały świat skierowany przeciwko niemu. Dlaczego? Po co? Co takiego zrobił? Przemyślenia zeszły na bok, a na pierwszy plan wyszła pierwotne dążenie do przeżycia za wszelką cenę. Autorowi udało się wykreować bohatera zdanego tylko na siebie i podejrzane szczęście. Postać, która pomimo nieludzkiej nagonki ze wszystkich stron wykazała się odrobiną człowieczeństwa i rozumu. Aby sięgnąć po książki Pawła Kornewa trzeba lubić przygodę, tajemnicę, odrobinę brutalności i męski świat. Trzeba być nastawionym na narracje pierwszoosobową prowadzoną przez zwykłego, choć inteligentnego patrolowego oraz wykazywać otwartość na fabułę łączącą w sobie elementy fantastyki(magię, dwa słońca, wampiry, wilkołaki, przedziwne stworzenia), obyczajówki, relacje damsko-męskie schowane na dalekim planie, choć istotne dla rozwoju wydarzeń, a także militaria decydujące w dużym stopniu o wygranej lub przegranej. Opinia nie została skopiowana. Ukazała się również na moim blogu www.askadasuna.blogspot.com