Spółdzielnia starców

Do sięgnięcia po tę książkę mnie zachęcił nie tylko tytuł i opis wydawcy, ale przede wszystkim okładka. Ona aż wołała do mnie, żebym ją wzięła w swoje ręce. A że jestem typową okładkową sroką, więc bez większego namysłu zabrałam się za lekturę. Zresztą sama powoli zaczynam myśleć o swojej przyszłości, jako coraz bardziej starszej pani...

Dom Pomocy Społecznej, na takie hasło właściwe jedyne skojarzenia przeciętnego Kowalskiego, to jakaś patologia, ewentualnie afera rozpowszechniona w mediach.
Innych skojarzeń najczęściej brak. No moze jeszcze miejsce, gdzie po prostu czeka się na śmierć.
Dlatego bardzo cenny dla społeczeństwa jest głos autora, który przez wiele lat pracował właśnie w takim miejscu i zechciał podzielić się swoimi doswiadczeniami i przemyśleniami z czytelnikiem. A jest czy, bo miejsce to, to nie tylko ostatni przystanek przed odejściem z tego świata.
Ważne jest aby po tej lekturze zrozumieć, że DPS to miejsce, gdzie można powierzyć opiece naszych najbliższych, którymi z wielu powodow nie możemy zająć się osobiście. Ale chyba ważniejsze jest przesłanie mówiące o tym, z czym spotykają się pracownicy i są to sytuacje naprawdę trudne. Wśrod pensjonariuszy takiego ośrodka jest bowiem wielu z chorobą otępienną, demencją, alzheimerem czy innymi o podłożu neurologicznym, które bardzo zmieniają osobowość.
Oczywiście niesprawiedliwością byłoby wobec i pracownikow i pensjonariuszy stwierdzenie, że ta praca, to tylko trud i znój. Wiele osob tam przebywających chętnie uczestniczy w organizowanych tam zajęciach czy wyjściach.
Ponieważ moja praca w jakimś stopniu jest powiącana z tym środowiskiem , to wiem ,że relacja autora oraz jego cenne spostrzeżenia nie sa absloutnie przesadzone, a doswiadczenie może pomóc w wyborze placówki.
Jest tu sporo wskazówek dotyczących i zasad przyję...

Na te jesienne wieczory zapraszam Państwa do zapoznania się z lekturą Przemysława Budzińskiego „Spółdzielnia Starców”. Już sam tytuł brzmi intrygująco. I tak, też jest z treścią książki. Polecam każdemu. To niesamowita opowieść o instytucji, jaką są domy społeczne, domy seniora. Miejsca, dla niektórych brzmiące przerażająco, innych emocjonująco, a jeszcze pozostałej grupy społeczeństwa neutralnie.

W naszym nastawionym na produktywność świecie bycie zajętym to najważniejszy sposób wyrażenia siebie. Ale z czasem zbliża się do nas termin przejścia na emeryturę, rentę, bycia starszym, nieraz potrzebującym pomocy. I co wtedy? Wielki, niewyjaśniony lęk, obawa przed jutrem, a także zamieszkanie w miejscu opisanym przez autora. Jest to zniewalające uczucie. W końcu autor pokazuje realia takiego domu i takiego życia. Zarówno po stronie, jego jako pracownika, ale i tego staruszka.

Ciekawe perypetie mieszkańców, różne zdarzenia podczas dyżurów i wiele innych to pasjonująca lektura na jesienne dni.

Już od wielu pokoleń domy seniora, czy opieki kojarzą się niezbyt pomyślnie. To ludzie stworzyli taką otoczkę. Ale zapominamy także, że te instytucje tworzą również pracownicy. To ich codzienna praca i obowiązki. To oni niejednokrotnie dostarczają wielu zapytań i także odpowiedzi. Stąd Przemysław Budziński w trafny sposób podjął się opisania tego tematu. Niekończąca się izolacja, pytania, czy jest osoba mi bliska, co zrobię samemu, czy kogoś obchodzę. Te i wi...