Spotkanie po latach

(...) Shirley, znużona, zamknęła oczy. Za każdym razem było to samo. Carla March, jej matka, próbowała ją przekonać używając wszelkich środków. Przypomniała jej, ile zawdzięcza swemu bratu, odkąd ten stał się jednym z najlepszych tenisistów na świecie. Kiedy to nie poskutkowało, sięgnęła po chwyt z biedną, owdowiałą matką, która robi wszystko, żeby rodzina trzymała się razem. Shirley słuchała tych monologów o wiele za często — teraz miała już tego dosyć. (...) (...) Decydujące było jednak ostatnie spotkanie z Royem Archerem. Shirley zakochała się bez pamięci w tym młodym utalentowanym tenisiście, jednym z tych, którzy czekali na wejście w wielkim stylu do międzynarodowej czołówki. Roy zawsze zaliczał się do najlepszych i bardzo wcześnie zaczął okazywać zadziwiającą pewność siebie, dzięki czemu ustrzegł się załamania, które bywało skutkiem nieuniknnionych rozczarowań podczas ciągłych gier kwalifikacyjnych. W przeciwieństwie do Skipanie miał poza znakomitym trenerem nikogo, kto pomagałby mu w karierze i troszczył się o jego sprawy. Roy Archer zawsze był sam — jeśli pominąć tłumy jego fanów. (...)