Spowiedź heretyka. Sacrum profanum

No cóż... Ta książka utwierdziła mnie w moim ambiwalentnym podejściu do Adama Darskiego. Jak lubię starsze dokonania Behemotha, którego jest twórcą, tak jako człowieka nie darzę go większą sympatią. Mniejszą zresztą też.
Świetnie (i szybko) się czytało wywiad z tym libertynem, no ale nie oszukujmy się: jest bardzo dobrym przykładem na to, że szmal i sukces zmieniają człowieka. Chociaż może zawsze był bucem, kto wie.
Dwójka jego interlokutorów często rzuca mu pod nogi trudne pytania, ale Nergal wychodzi z nich obronną ręką - jest zupełnie szczery i sporo zdradza. Nawet jeśli miałoby to narazić go na śmieszność. Zwłaszcza fragmenty o białaczce potrafią mocno czytelnikiem wstrząsnąć.
Staram się teraz jak mogę, żeby nie pisać o jego zespole, bo poluję na "Konkwistadorów diabła" i też chcę o tej książce napisać, ale jest ciężko - w końcu bez Nergala nie ma Behemotha, tak jak (nie bijcie, nie plujcie!), bez Lemmy'ego nie ma Motorhead.

Podziwiam Darskiego, bo to inteligentny, zdyscyplinowany i twardy gość, ale z charakteru nie leży mi za cholerę.
Samą książkę spokojnie oceniam na 7/10 - nie mogę powiedzieć, żebym chociaż przez chwilę się przy niej nudził, czegoś się z niej dowiedziałem, a to chyba niezgorsza rekomendacja.

Wywiad-rzeka z jednym z najbardziej kontrowersyjnych postaci polskiego szołbiznesu.
Poznajemy tutaj drogę Adama Darskiego do kariery. W pierwszych rozdziałach przyglądamy się jego rodzinie, relacjom z bratem oraz pierwszym krokom stawianym w muzyce. Następnie widzimy jak Adam Darski staje się powoli "Nergalem". Możemy poznać między innymi jego fascynacje muzyczne, zespoły i które do dziś stawia sobie za wzór.
Jednym z głównych tematów jest religia oraz stosunek Nergala do wiary. Nergal nie boi się tu mówić otwarcie o tym jakie ma zdanie wobec wiary. Temat ten "przewija się" przez całą książkę w mniejszym bądź większym stopniu. Jednak najwięcej możemy o tym poczytać w rozdziale dwunastym.
Darski oprócz tematu religii porusza też wiele innych kwestii, między innymi możemy się dowiedzieć jaki jest jego stosunek do rasistów, homoseksualistów, możemy też poczytać choćby o... diecie.
Czytelnik ma okazje poznać też pierwsze związki muzyka. Oczywiście nie może tu zabraknąć też rozdziału poświęconego Dorocie Rabczewskiej. Jednak Ci, którzy oczekują plotek, szydzenia, oczerniania zawiodą się. Artysta nie zniża się tu do poziomu plotkarskich mediów.
Duża część książki poświęcona jest też chorobie (białaczce), którą przebył.

Duży plus: książka jest napisana rzetelnie, wywiad poprowadzony "na luzie", czasem szczerze i "bez owijania w bawełnę". Do tego ładnie wydana. Na pierwszy rzut oka może się wydawać, że pełno w niej zdjęć i niczego poza tym. Jednak to...