Strażnicy Zachodu

Kiedy pół roku temu skończyłem lekturę Belgariady, bądź co bądź sagi doskonałej i kanonicznej, musiałem zrobić ewidentną przerwą aby od bohaterów odpocząć i skupić się na innych klimatach. Teraz w porze Bożonarodzeniowego lenistwa sięgnąłem po ciąg dalszy, czyli pierwszą księgę kolejnego pięciotomowego cyklu Eddingsa, Malloreonu. No i tutaj niespodzianka, happy end ostatniego tomu Belgariady rozwiał się jak dym, czas w "Strażnikach zachodu" płynie szybciej i skacze do przodu nawet co kilka lat, nie mamy leniwej atmosfery "Pionka proroctwa", a królestwa zachodnich Allornów znów stoją przed, tym razem, nienazwanym zagrożeniem. Jak wiadomo, Malloreon to ciąg dalszy więc w tym tomie powracają wszyscy bohaterowie poprzedniego pięcioksięgu, mamy ich nawet cały tłum, pojawiają się zgony i narodziny a im czytamy dalej tym mniej wiemy. Pokrótce, plusy: świetne nawiązania do Belgariady, humor i ciepło, powrót "starych znajomych". Minusy: miejscami nuży, końcówka żmudna do przejścia, niezbyt wciągający wątek militarny. No ale czytamy dalej...

Jestem świeżo po przeczytaniu 5 tomów Belgariady i podchodziłam do Strażników Zachodu z nutką obawy - czy to aby nie za dużo? Kolejny pięcioksiąg z dalszymi losami bohaterów, czy nie będzie to nużące? Z drugiej jednak strony cieszył mnie ten fakt, że dalej będę mogła kontynuować podróż po znanych mi krainach razem z bohaterami, z którymi w jakiś sposób się zżyło. Czy moje obawy były słuszne? Absolutnie nie! Tom I Malloreonu trzymał poziom poprzednich części i w żaden sposób nie czuję się zawiedziona. Najbardziej cieszyła kolejna porcja ciętych dialogów Silka - uwielbiam tego gościa ;) - czy Belgaratha i wielu innych. Na koniec trochę zaniepokoił mnie pewien fakt, który zapowiadałby brak paru bliskich mi postaci w kolejnym tomie, ale mam nadzieję, że nie znikną całkowicie. Ah, dość tego pisania, zabieram się za II tom!