Świety żebrak. Żywot Benedykta Józefa Labre

By osiągnąć świętość został... żebrakiem. Św. Benedykt Józef Labre (1748 – 1783) jest kolejną niezwykłą postacią pośród świętych Kościoła. Jego droga ku Bogu nie wiodła, choć bardzo tego początkowo pragnął, przez stan zakonny, nigdy też nie starał się o święcenia kapłańskie. Jego klasztorem były ulice Rzymu. Tam potrafił, pośród zgiełku ruchliwego miasta, znaleźć odosobnienie, milczenie i skupienie tak wielkie, że całe jego życie stało się nieustanną modlitwą. Każdy dzień spędzał w którymś z rzymskich kościołów, na kolanach, całkowicie pochłonięty adorowaniem Boga. Jeśli z kimś rozmawiał, to jedynie po to, by udzielić zbawiennej rady. Nie dbał o własne potrzeby oddając innym ubogim wszystko, co wykraczało poza niezbędne minimum. I choć starał się to ukrywać ze wszystkich sił, już za życia Bóg raczył go obdarzyć wieloma nadzwyczajnymi darami. Jego wspomnienie Kościół obchodzi 16 kwietnia.