Syn Cienia

Musiałem przeczytać od nowa przed lekturą następnych tomów, bo nic nie pamiętałem z poprzedniego razu (a to od początku nie wróżyło dobrze). Wyjaśnieniem przyczyn tego stanu jest przede wszystkim całkowita wtórność fabuły dzieła J. Sprunka. Łagodnie rzecz ujmując powinienem napisać, że historia życia skrytobójcy Caima i jego niejednoznacznie istniejącej współtowarzyszki o wyrafinowanym imieniu Kit nie jest nadmiernie oryginalna. Iluż to już przemiłych i w gruncie rzeczy szlachetnych płatnych morderców musieliśmy poznać w książkach i filmach fantasy? Można wręcz by było pomyśleć, że to zawód zaufania publicznego etatowo mający skłonności do heroicznej walki o sprawiedliwość społeczną. A ich rozliczne ofiary nieodmiennie z czasem okazywały się zwykłymi szujami, których zakompostowanie było jedynie słusznym rozwiązaniem. To, że bohater z czasem okaże się spadkobiercą kogoś znacznego i radosnym posiadaczem tajemnej mocy nikogo z czytelników chyba też specjalnie nie zadziwia. Motyw zemsty rodzinnej również nie poraża oryginalnością, zwłaszcza gdy sprawcy nieszczęść Caima niesamowitym zbiegiem okoliczności znajdą się wśród mrocznych postaci, które autor postawił na początku trzytomowej drogi głównego bohatera do chały. Przepraszam, miało być oczywiście chwały. Wracam do znęcania się nad fabułą, której pozostałe składniki też wydały mi się podejrzanie znajome bądź zwyczajnie bzdurne. Niecne i wraże siły lokalnego kapłaństwa wrabiające naszego bohatera w morderstwo (a tylko wybi...